autonomeantifaáíôéöáóéóôéêÞ óõíÝëåõóç

Η μπροσούρα αυτή αποτελεί την εισήγηση της πολιτικής εκ-δήλωσης που έγινε στην αθήνα στις 23/ 3/ 2011. Συζητή-

θηκε και εκδόθηκε από την αντιφασιστική συνέλευσηautonome antifa.

Τυπώθηκε στα τέλη του Μάρτη 2011 σε 800 αντίτυπα

Για επικοινωνία: autonome.antifa@yahoo.com

3

Εισαγωγή

Πριν είκοσι χρόνια, μια φράση κυκλοφόρησε από τα χείλη τωννικητών του προηγούμενου πλανητικού ταξικού πολέμου πουέμεινε γνωστός και ως «ψυχρός»: το «τέλος της ιστορίας». Και αντότε η υπερφίαλη σιγουριά του νικητή τους έκανε να πιστεύουνότι είναι ανίκητοι, η ιστορία απέδειξε αντίθετα ότι τίποτα δεν τε-λείωσε• πως τίποτα δε μπορεί να τελειώσει. Η μεγάλη αραβικήεξέγερση θα μπορούσε να είναι μια ακόμα ταφόπλακα του «τέ-λους της ιστορίας», ένα μεγαλοπρεπές τέλος του «τέλους τηςιστορίας» για την καπιταλιστική μηχανή που θέλει να πιστεύειότι μπορεί χωρίς αντίπαλο να απομυζά τον πλανήτη σαν να είναιχωράφι της, να σφετερίζεται την ανθρώπινη εργασία σαν ναείναι κτήμα της. Και αν η αύρα του ανταγωνισμού στον αραβικόκόσμο μπορεί να σκορπά μια νότα αισιοδοξίας, αυτό δεν σημαί-νει ότι το μέλλον διαγράφεται ρόδινο. Η στρατηγική της κατα-στροφής και του πολέμου που έχει ξεδιπλωθεί εδώ και καιρό σεμεγάλες ζώνες του πλανήτη δεν επιτρέπει τέτοιου είδους αυτα-πάτες.

Στα όσα ακολουθούν δεν επιχειρούμε μια ανάλυση και ερμη-νεία των κοινωνικών και ταξικών ανταγωνισμών στον αραβικόκόσμο. Αυτοί άλλωστε βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη. Προσπα-θούμε όμως να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα που προ-έκυψαν άμεσα από την αραβική εξέγερση και αφορούν τουςαγώνες και τα ζητήματα που θα συναντήσουμε μπροστά μαςεδώ• στα σύνορα της δύσης• εντός του ελληνικού κράτους...

Ο μουσουλμανικός-αραβικός κόσμος είναι λοιπόν ξανά στοπροσκήνιο. Αυτή την φορά όχι σαν το κομμάτι του πλανήτη πουαποτελεί την προσωποποίηση του «απόλυτου κακού», αλλά σανάντρες και γυναίκες που αγωνίζονται μαχητικά στους δρόμουςαψηφώντας τις σφαίρες και την βία. Η κατάρρευση της αντιμου-σουλμανικής ρατσιστικής προπαγάνδας είναι το πρώτο πράγμαπου μας προσέφεραν οι άραβες προλετάριοι - όχι στα λόγια,αλλά στα έργα. Όλοι όσοι έχτισαν καριέρες και έβγαλαν φράγκασκορπώντας το ρατσιστικό τους δηλητήριο στη δύση, θαέπρεπε λοιπόν να έχουν σιωπήσει. Είναι όμως ακόμα εδώ και θασυνεχίσουν να υπάρχουν: όσο ο σύγχρονος φασισμός δε θα δέ-χεται την έγκαιρη και έγκυρη ταξική απάντηση θα προχωρά ανε-νόχλητος...

H θύελλα που προκάλεσαν οι αγώνες στη Μέση Ανατολή καιστο Μαγκρέμπ απειλεί ευθέως τις ισορροπίες και τα δεδομένατης ευρύτερης περιοχής, γεγονός που αν μη τι άλλο επηρεάζειτις επιδιώξεις και τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους. Καιαυτά τα συμφέροντα είναι που θα βρούμε μπροστά μας εντόςτης ελληνικής επικράτειας. Συμφέροντα που δεν θα επιβάλλον-ται με βελούδινο χέρι, αλλά με σιδερένια μπότα. Στο κέντρο τωνεξελίξεων θα βρίσκεται πάλι το παρανομοποιημένο, πολυεθνικόκομμάτι της εργατικής τάξης.

Και τελικά όλοι μας...

Α. Η μεγάλη αραβική εξέγερση και η κατάρρευσητης αντιμουσουλμανικής προπαγάνδας

Είναι αλήθεια ότι εδώ και μια δεκαετία, από εκείνον τον «επιτα-χυντή των γεγονότων» που έχει μείνει στην ιστορία ως 11/9, πα-ρακολουθούμε να εκτυλίσσονται στην Μέση Ανατολή και τηνΑσία μια αλληλουχία πολεμικών επεισοδίων με κοινό παρανο-μαστή: την δια πυρός και σιδήρου υποτίμηση του μουσουλμα-νικού προλεταριάτου. Οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί μετά τοτέλος της αποικιοκρατίας και κατά το δεύτερο μισό του 20ουαιώνα λογίζονταν από την δύση ως πληβειακή μάζα που άξιζενα υπάρχει μόνο ως φθηνή εργασία• κι ως υπάκουοι κάτοικοιπλούσιων σε πρώτες ύλες και γεωστρατηγικής σημασίας εδα-φών. Στην αυγή του 21ου αιώνα η λυσσαλέα αντιμουσουλμανικήεκστρατεία της δύσης υπό τον τίτλο «πόλεμος ενάντια στην τρο-μοκρατία» έλαβε διαστάσεις ιδεολογικού, πολιτικού και στρα-τιωτικού παροξυσμού σκορπώντας πτώματα από την Κανταχάρως τη Φαλούτζα και από το Γκρόζνι ως την Γάζα. Ήταν τότε πουάρχισε να γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι σε μεγάλες ζώνεςτου μουσουλμανικού κόσμου η δύση επιδίωκε να σερβίρει βίαιηυποτίμηση μέχρι του σημείου σφαγής εκατοντάδων χιλιάδωνμουσουλμάνων. Σήμερα πλέον δεν πρέπει να έχουμε αμφιβο-λίες: η κοινή μοίρα του προλεταριάτου στον μουσουλμανικόκόσμο είναι να τεθεί στο επίκεντρο των κρεατομηχανών του ιμ-περιαλισμού παντού στον πλανήτη.

Στις εκείνες τις περιοχές που δεν αποτέλεσαν άμεσα πεδίαμαχών, η επί δεκαετίες παρουσία στυγνών δικτατορικών καθε-στώτων με βασιλιάδες, εμίρηδες, στρατιωτικούς μπορούσε ναεγγυηθεί την χωρίς προβλήματα και αντιθέσεις επιβολή τηςστρατηγικής των δυτικών κρατών. Στην Τύνιδα και στο Ριάντ,στην Τρίπολη και στο Κάιρο, μια σειρά καθεστώτα προσέφεραντην κρίσιμη στήριξή τους στους αγγλοσάξονες και τους ισραη-λινούς για να ρίξουν το αραβικό προλεταριάτο στον πάγκο τουχασάπη. Μέσα σε ένα σκηνικό γεμάτο αντιθέσεις και λεπτέςισορροπίες, μέσα σε πολεμικά επεισόδια όπου ο δυτικός ιμπε-ριαλισμός συνάντησε μαχητική και οργανωμένη αντίσταση τατελευταία χρόνια, ένας παράγοντας παρέμενε περιθωριακός στιςσυζητήσεις για το μέλλον του αραβικού κόσμου: τα εκατοντάδεςεκατομμύρια αράβων προλετάριων θεωρούνταν «παθητικά» γιανα εκφράσουν την οργή τους, «ανορθολογικά» για να συγκρο-τήσουν την αντίθεση τους, «ανίκανα» για να διεκδικήσουν μιαδικαιότερη κατανομή του πλούτου, «οπισθοδρομικά» για να αν-τιμετωπίσουν τις προκλήσεις της νέας εποχής.

Που ήταν όμως και τί έκανε αυτό το προλεταριάτο, τον καιρόπου ο δυτικός λόγος μας δηλητηρίαζε με αλλεπάλληλες δόσειςπροπαγάνδας εναντίον του; Οι ραγδαίες εξελίξεις σ’ όλη την επι-κράτεια του αραβικού κόσμου μπορούν να μας δώσουν μια ξε-κάθαρη απάντηση.

4

1. Οι αραβικές εξεγέρσεις και η προπαγάνδα της δύσηςΑπό τις αρχές του 2011, από την Αίγυπτο μέχρι το Μπαχρέιν καιαπό την Τυνησία ως την Λιβύη, γίναμε μάρτυρες ενός κύματοςμαζικής ανυπακοής, αμφισβήτησης, ρήξης (ή και ανοιχτής ένο-πλης αναμέτρησης) με τα αυταρχικά, δικτατορικά αραβικά κα-θεστώτα τα οποία κυβερνούν επί δεκαετίες. Τα δεδομένα και οιισορροπίες του παρελθόντος κλονίστηκαν ανεπίστρεπτα. Έναμεγάλο ρεύμα ανταγωνισμού ξετυλίχτηκε με διαδηλώσεις, συγ-κρούσεις, απεργίες, διαμαρτυρίες και διεκδικήσεις που αντιμε-τωπίστηκε παντού με τον ίδιο τρόπο: με ωμή βία και καταστολή.Δύο δικτάτορες ήδη εκθρονίστηκαν και μια σειρά αραβικάκράτη δοκιμάζουν με ευρείες παροχές να αποσοβήσουν την κοι-νωνική αναταραχή• στη Λιβύη ο Καντάφι αιματοκυλά την χώρακαι τα σύννεφα του πολέμου υψώνονται απειλητικά• στο μεγα-λύτερο μέρος της αραβικής χερσονήσου λαμβάνουν χώρα πρω-τοφανείς σε επιμονή και δυναμική κινητοποιήσεις. Ο αραβικόςκόσμος ταρακουνιέται συθέμελα και η μεγάλη αραβική εξέ-γερση προκαλεί ένα κύμα ευρύτερων αλλαγών...

Όλοι οι «έγκυροι» δυτικοί αναλυτές πιάστηκαν στον ύπνο: έμ-μισθοι υπάλληλοι, σχολιαστές, ιδεολόγοι, πράκτορες των αφεν-τικών δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να κατανοήσουν και νααποδεχθούν ότι οι «από κάτω» είναι δυνατόν να σηκώσουν κε-φάλι, ότι το αραβικό προλεταριάτο μπορεί να μάχεται ανταγω-νιστικά, ότι τελικά το «τέλος της ιστορίας» ήταν απλά μια ελεεινήπροπαγάνδα της δύσης.

Με βεβιασμένες κινήσεις άρχισαν τότε να ψάχνουν απαντήσειςμε πρώτη-πρώτη βέβαια την πλέον απλοϊκή: οι δυτικότροποι νε-ολαίοι των αραβικών χωρών, λένε, εκμεταλλεύτηκαν το face-book και τα νέα ψηφιακά μέσα επικοινωνίας, τα οποία -κατά το

μάλλον ή ήττον- αποτέλεσαν, λένε, τον καταλύτη των εξελίξεων.Αναμφισβήτητα σε καθεστώτα όπου βασιλεύουν η λογοκρισίακαι η κρατική προπαγάνδα, η επικοινωνία των ανταγωνιστικώνπράξεων και λόγων καθίσταται κρίσιμος παράγοντας για τηνσύνθεση και τελικά την δυναμική των ταξικών και κοινωνικώνσυγκρούσεων. Ήταν όμως τα διαδικτυακά μέσα που ανέλαβαναυτό το ρόλο; Ας σοβαρευτούμε λιγάκι.

Τι να πρωτοπεί κανείς για την φετιχιστική ανοησία που φέρειτον τίτλο «επανάσταση του facebook»; Πιστεύει κανείς πραγμα-τικά ότι η συγκρότηση σχέσεων εμπιστοσύνης και η οργάνωσηανταγωνιστικών κινήσεων σε βάθος χρόνου μπορεί να επιτευχ-θεί μέσα απ’ τα πληκτρολόγια; Μπορεί αυτή η αντίθεση να έχειοποιαδήποτε τύχη απέναντι σ’ ένα βάρβαρο αστυνομικό κράτος;Μπορεί η πρόσωπο με πρόσωπο σφυρηλάτηση της συλλογικό-τητας και της ευθύνης ν’ αντικατασταθεί έτσι απλά; Στην πραγ-ματικότητα πουθενά δε χτίζεται έτσι ο ανταγωνισμός• πουθενά,εκτός απ’ την τεχνολάγνα φαντασία των δυτικών υπηκόων.

Το γεγονός ότι οι εξεγέρσεις ξέσπασαν κατά κύματα μετά τηνέκρηξη στην Τυνησία, τροφοδότησε και μια άλλη ερμηνεία.Αυτήν που αντιλαμβάνεται την αραβική εξέγερση ως μια αλλη-λουχία μιμητικών αυθόρμητων πράξεων. Στη βάση αυτής τηςερμηνείας οι δικτάτορες πέφτουν σαν τα τουβλάκια του ντόμινο,γι αυτό άλλωστε και οι εγχώριοι μύστες των επιτραπέζιων παι-χνιδιών πήγαν στην πλατεία συντάγματος νομίζοντας ότι είναι ηπλατεία ταχρίρ και ότι το επόμενο τουβλάκι γράφει «γιωργάκης».Όμως η ιστορία των κοινωνιών δεν ακολουθεί τους νόμους τηςφυσικής που διάφοροι δημαγωγοί πλασάρουν για να ερμηνεύ-σουν την κοινωνική ανατροπή. Δυστυχώς για αυτούς η συλλο-γική άρνηση κι η συλλογική συνείδηση εκτός από ζωντανή,μπορεί ακόμα να στραφεί κόντρα σε όλες τις βεβαιότητες κι όλατα δεδομένα. Δυστυχώς για όλους τους θλιβερούς απολογητέςτων αφεντικών, οι άραβες προλετάριοι κατόρθωσαν όλο το προ-ηγούμενο διάστημα να συνθέσουν με κόπο, πίστη και συνεχήαγώνα ανταγωνιστικά τις διεκδικήσεις τους. Γιατί τελικά παντούόπου η φλόγα της εξέγερσης έλαμψε, δεν εξέλειπε ένα μικρό ήμεγάλο παρελθόν αντικαθεστωτικών, κοινωνικών και ταξικώνανταγωνισμών.

Ισχυριζόμαστε ότι οι ερμηνείες που προσφέρει η δύσησχετικά με την ακόμα εξελισσόμενη -σε διάφορα μέτωπα μεδιαφορετική ένταση και ποιότητα- αραβική εξέγερση είναιένα ακόμα βήμα υποτίμησης. Ένα βήμα που, χρησιμοποιών-τας τεχνοφετιχιστικές εξηγήσεις και στερεότυπα, προσπα-θεί να ενσωματώσει τους αγώνες και τα υποκείμενά τουςστις δυτικές αναπαραστάσεις και αξίες. Αυτή η δυτική προ-παγάνδα θέλει να μας πει ότι οι άραβες εξεγέρθηκαν γιατί έμα-θαν να χρησιμοποιούν τις νέες δυτικές τεχνολογίες: το ίντερνετκαι τα νέα social media… Ότι η αραβική εξέγερση είναι μια κα-ρικατούρα των δυτικών προτύπων για τους «δημοκρατικούςαγώνες». Ακόμα χειρότερα, ότι αυτοί που εξεγέρθηκαν το έκαναν

Ο αραβικός κόσμος

Μαζική ανάγνωσηεφημερίδας στηνπλατεία ταχρίρ.

5

με έναν οιονεί ανορθολογικό, «αυτόματο», μιμητικό τρόπο. Ερμη-νείες που υπόρρητα αποστρέφονται την αυτόνομη βούληση καιπράξη των «από κάτω».

Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: ακόμα κι αυτοί που σήμεραμιλούν με κολακευτικά λόγια για την αραβική εξέγερση πλα-σάροντας ανόητα απλοϊκές εξηγήσεις στο υπνωτισμένο δυ-τικό κοινό, ήταν οι ίδιοι που χθες συμμετείχαν με την ανοχήτους ή την ενεργή στήριξη τους στην ατέλειωτη προπαγάνδατου δυτικού αντιμουσουλμανικού ρατσισμού. Και είναι οιίδιοι που αύριο θα ξαναπράξουν το ίδιο. Γιατί παρόλο που ημεγάλη αραβική εξέγερση ταρακούνησε συθέμελα -ιδιαίτερα στοαιγυπτιακό της σκέλος- όλες τις προκείμενες της δυτικής προπα-γάνδας, αυτή η προπαγάνδα, έστω και με μια εξελιγμένη, τροπο-ποιημένη μορφή, θα συνεχίσει στο μέλλον να χαρακτηρίζει τοδυτικό λόγο για τις αραβικές χώρες. Κι αυτό γιατί ο αντιμουσουλ-μανικός ρατσισμός είναι κομβική ιδεολογική και πολιτικήεπιλογή του σύγχρονου φασισμού, με σκοπό του τη γενικήυποτίμηση και απαξίωση των μουσουλμάνων, αράβων προ-λετάριων. Τόσο στο εσωτερικό της δύσης, όσο και στην Μέσηανατολή και το Μαγκρέμπ. Αυτοί οι «αξιότιμοι» ιδεολόγοι και τακράτη τους ήταν άλλωστε σύμμαχοι και συνομιλητές με τους άρα-βες δικτάτορες που βρέθηκαν στο στόχαστρο των εξεγέρσεων.

Στην πραγματικότητα οι δρόμοι των αραβικών μητροπό-λεων αποτέλεσαν ένα «σοκ και δέος» για τις δυτικές βεβαι-ότητες: οι «αόρατοι» άραβες προλετάριοι έστειλαν έναεκκωφαντικό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Οι δυτικοί πουείχαν μάθει να λεηλατούν, να εξαθλιώνουν, να δολοφονούνπρέπει να μάθουν να βάζουν στον λογαριασμό τους κι αυτόντον παράγοντα. Την οργανωμένη προλεταριακή οργή.

Ήδη τα κράτη και οι υπάλληλοι τους βυσσοδομούν στα στρογ-γυλά τραπέζια και στους διαδρόμους των κυβερνητικών μεγάρωνπαρακολουθώντας τη ρευστή κατάσταση και προσπαθώντας ναεξασφαλίσουν τα αυριανά συμφέροντα τους στην περιοχή. Το ελ-ληνικό κράτος μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις δεν είναι διόλουαμέτοχο. Πριν όμως ασχοληθούμε με το πώς μας αφορούν άμεσαοι μεγάλες αλλαγές στον αραβικό κόσμο, οφείλουμε να δούμεαναλυτικότερα ποιες είναι οι προκείμενες της δυτικής φασιστικήςπροπαγάνδας που έγιναν σκόνη από τη μεγάλη αραβική εξέ-γερση μέχρι τώρα.

2. Η κατάρρευση του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού Στους δρόμους του Καΐρου, της Τύνιδας, της Βεγγάζης και αλλούήρθε στο φως η δυναμική του ανταγωνισμού στις υποτιθέμενεςοπισθοδρομικές κοινωνίες. Ιδιαίτερα το παράδειγμα της αιγυπτια-

κής εξέγερσης έφερε στην επιφάνεια το έργο μιας μακρόχρονηςπολιτικής, κοινωνικής ταξικής οργάνωσης. Όλη τη δεκαετία του'00 ξετυλίχθηκε στην αιγυπτιακή κοινωνία ένα πολύπλευρο ταξικόκοινωνικό κίνημα που σκληραγωγήθηκε γύρω από σκληρές ερ-γατικές διεκδικήσεις, αγώνες για δικαιότερη κοινωνική πολιτική,κινητοποιήσεις ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα και στιςστημένες εκλογές βίας και νοθείας που έστηνε ο Μουμπάρακκάθε τόσο. Ωρίμασε επίσης ένα ευρύ κίνημα συμπαράστασηςστον παλαιστινιακό αγώνα και ενάντια στην αγγλοσαξωνικήεπέμβαση στο Ιράκ. Αυτές οι συνθήκες, αυτές οι εμπειρίες κι αυτοίοι σκληροί αγώνες είχαν προηγηθεί των 18 ημερών που έριξαντο 30χρονο καθεστώς του Μουμπάρακ...

Οι αραβικές εξεγέρσεις και ιδιαίτερα η αιγυπτιακή, κατέδειξανμε την ορμή τους την πραγματική φύση της αντιμουσουλμανικήςπροπαγάνδας: ήταν μια αηδιαστική στη μορφή, φασιστική στηνέμπνευση, βάρβαρη στις βαθύτερες επιδιώξεις της και αποπρο-σανατολιστική για το δυτικό προλεταριάτο ρητορεία που δεν είχεκαμία σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί την ίδια στιγμή που γιατουλάχιστον μια δεκαετία εξελισσόταν η γιγαντιαία ιδεολογική επί-θεση της δύσης, οι άραβες προλετάριοι κόντρα και σε αυτή τηνπροπαγάνδα, είχαν ήδη ξεκινήσει έναν σκληρό, υπόγειο και συ-νεχή αγώνα που υπέσκαπτε τα θεμέλια των καθεστώτων. Βρίσκον-ταν σε πόλεμο μ’ αυτούς που τους είχαν βυθίσει στην αφάνεια.

Ο ρόλος της γυναίκας στις μουσουλμανικές κοινωνίες είναι έναένα απ’ τα «αγαπημένα θέματα» της αντιμουσουλμανικής προπα-γάνδας. Σύμφωνα με αυτή την ιδέα οι «οπισθοδρομικοί μουσουλ-μάνοι» καταπιέζουν τις γυναίκες, περιθωριοποιώντας τεςκοινωνικά. Στο άλλο άκρο οι μεταφεμινιστικές δημοκρατικές δυ-τικές κοινωνίες έχουν ξεπεράσει προ πολλού τέτοιες διακρίσειςκαι συμπεριφορές. Αν όμως τα πράγματα ήταν πράγματι έτσι, τότετι δουλειά είχαν οι χιλιάδες γυναίκες που κατέβηκαν στους δρό-μους του Καΐρου και της Τύνιδας στα πρώτα κορδόνια των συγ-κρούσεων; Πώς είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις οργανωτικέςπρωτοβουλίες; Πώς μάχονταν θαρραλέα απέναντι σε αφηνιασμέ-νους παρακρατικούς και μπάτσους; Τι δουλειά είχαν να συμμετέ-χουν για πολλά χρόνια σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις ή σεσκληρούς εργατικούς αγώνες αντιμετωπίζοντας φυλακίσεις, βα-σανιστήρια και εξευτελισμούς; Η μαχητική μαζική συμμετοχή τωνμουσουλμάνων αράβων γυναικών κατά τη διάρκεια της αιγυπτια-κής εξέγερσης σκιαγραφεί μια εικόνα που απέχει πολύ από αυτήπου πλασάρει η δυτική προπαγάνδα. Εντωμεταξύ, αναρωτηθείτεκαι το εξής: αυτοί και αυτές που ελεεινολογούν τις αραβικές κοι-νωνίες, έχουν δείξει άραγε έστω το ένα εκατοστό της κοινωνικήςμαχητικότητας τους, ενάντια στην καταναγκαστική πορνεία ήστην εργασιακή εκμετάλλευση των γυναικών μεταναστριών στηνδύση. Όχι βέβαια. Και ξέρετε γιατί; Αυτοί και αυτές που χτίσανετις καριέρες τους πουλώντας ρατσισμό, πιθανότατα έχουν και μιαμετανάστρια για να τους καθαρίζει το loft...

Αποδείχτηκε επιπλέον, ότι στις μουσουλμανικές κοινωνίες δενπεριστρέφονται τα πάντα γύρω από τη θρησκεία. Ότι δεν είναι

Γυναίκες διαδηλώνουν στο Κάιρο στις αρχές Φλεβάρη του 2011

Εργάτριες και εργάτεςιματισμού στην Αίγυ-πτο σε κατάληψη ερ-γοστασίου το 2007

6

κοινωνίες φανατικών θρησκόληπτων. Το πολιτικό ισλάμ καιαυτοί που το εκπροσωπούν βρέθηκε στο περιθώριο και όχι στοκέντρο των εξεγέρσεων, ενώ στην Αίγυπτο χριστιανοί κόπτες καιμουσουλμάνοι διαδήλωναν ενωμένοι ενάντια στο καθεστώς. Καιενώ για χρόνια «έγκυροι αναλυτές» μας ενημέρωναν για τις θρη-σκευτικές διαμάχες μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στηνΑίγυπτο και για τον «δάκτυλο της ισλαμικής τρομοκρατίας» πουφιλοξενείται στην οργάνωση των Αδερφών Μουσουλμάνων, ταγεγονότα ανέδειξαν μια διαφορετική πραγματικότητα. Αντίθεταμε την προπαγάνδα, ήταν το ίδιο το αιγυπτιακό κράτος και οι μυ-στικές του υπηρεσίες που προσπαθούσε μέσα απ’ τη «στρατη-γική της έντασης» να υποδαυλίσει διαμάχες μεταξύ τωνδιαφορετικών θρησκευτικών κοινοτήτων. Ώστε να ισχυροποι-ήσει την εξουσία του στο εσωτερικό της χώρας και να ενισχύσειτις πολιτικές του επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή. Γιατί, αν και πέ-ρασε σχετικά απαρατήρητο μέσα στον ορυμαγδό των γεγονό-των, η χρονιά στην Αίγυπτο δεν ξεκίνησε με εξέγερση, αλλά μεμια τυφλή βομβιστική επίθεση σε μια εκκλησία χριστιανών αι-γύπτιων κοπτών στην Αλεξάνδρεια που είχε 21 νεκρούς. Η τυφλήαυτή βομβιστική επίθεση πυροδότησε σφοδρές διαμαρτυρίεςαπό την πλευρά των χριστιανών κοπτών, τη στιγμή που το επί-σημο κράτος φωτογράφιζε ισλαμιστικές παλαιστινιακές οργα-νώσεις και οι δυτικοί μιλούσαν για ενέργειες σχετιζόμενες με τηνΑλ Κάιντα. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν εμπόδισε να ξεδιπλωθεί με-ρικές βδομάδες αργότερα ένα ενιαίο μέτωπο χριστιανών καιμουσουλμάνων ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ, που μάλι-στα οδήγησε στην πτώση του από την εξουσία. Και εκεί, μέσαστις ραγδαίες εξελίξεις, χύθηκε φως στην υπόθεση: όπως γρά-φτηκε σε αραβικές εφημερίδες, στις αρχές Φεβρουαρίου ξεκί-νησε δικαστική έρευνα η οποία θα εξετάσει καταγγελίεςαιγύπτιων δικηγόρων ότι στις επιθέσεις εναντίον των χριστιανώνκοπτών εμπλέκεται άμεσα το υπουργείο εσωτερικών του καθε-στώτος Μουμπάρακ...

Δε χρειάζεται μεγάλη φαντασία, ούτε κατασκευή σκοτεινώνσεναρίων για να καταλάβει κανείς ποιος δοκίμαζε να ωφεληθείαπό τις τυφλές επιθέσεις: το αιγυπτιακό καθεστώς με τις «βόμβεςστο ψαχνό» προσπάθησε να επιβάλει μια δοκιμασμένη συνταγή.Διαίρει και βασίλευε στο εσωτερικό, αναπαραγωγή της προπα-γάνδας περί «ισλαμικής τρομοκρατίας», διασφάλιση των εξωτε-ρικών σχέσεων με τους συμμάχους στην περιοχή. Αλλά οιαιγύπτιοι προλετάριοι δε μάσησαν• κατήγγειλαν την προβοκά-τσια και έστειλαν τον Μουμπάρακ για διακοπές...

Και μόνο από αυτό το επιμελώς αποσιωπημένο γεγονός μπο-ρούμε να λάβουμε μια ιδέα για την προπαγάνδα περί «ισλαμικής

τρομοκρατίας» στον αραβικό κόσμο. Οι άραβες μουσουλμάνοιτόσο καιρό παρουσιάζονταν ως φανατικοί εχθροί της Δύσης,εναντίον της οποίας θα ασκούσαν ή ασκούσαν ήδη αδιαφορο-ποίητη και ανορθολογική βία. Σε πείσμα της προπαγάνδας, ταγεγονότα απέδειξαν ότι οι εξεγερμένοι προλετάριοι είχαν την συ-νείδηση, το πολιτικό κριτήριο και το θάρρος να θέσουν τις διεκ-δικήσεις τους μαχητικά, συγκροτημένα, περιφρουρημένα. Μεαξιοθαύμαστη οργάνωση και πολιτικό σχεδιασμό ακόμα και ενμέσω ακραίων προβοκατόρικων ενεργειών.

Διότι εν τέλει, κράτη όπως η Αίγυπτος, δεν είναι «μήτρες τηςτρομοκρατίας, άξονες του κακού κλπ», όπως ισχυρίζεται η δυ-τική προπαγάνδα, αλλά κράτη με κρίσιμο γεωπολιτικό ρόλοστην παγκόσμια σκακιέρα των διακρατικών ανταγωνισμών. Είναιπεριοχές του πλανήτη με τεράστια σημασία για τα συμφέροντατων δυτικών αφεντικών, όχι απλά γιατί διαθέτουν πετρέλαιο ήσημαντικές πρώτες ύλες, αλλά γιατί αποτελούν κρίσιμες περιο-χές, στις οποίες εξελίσσονται οι πλανητικοί ιμπεριαλιστικοί αν-ταγωνισμοί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αντιμαχόμενοιιμπεριαλισμοί ερίζουν για τον έλεγχό τους. Τον ίδιο λόγο υπηρε-τεί η ιδέα ότι οι κοινωνίες αυτές «είναι ανίκανες να αυτοκυβερ-νηθούν». Διότι αν είναι ανίκανες να αυτοκυβερνηθούν, πρέπειείτε να κυβερνηθούν από τους δυτικούς, είτε να υπομείνουν μιαστυγνή δικτατορία σύμμαχο της Δύσης...

Με όσα αναφέραμε μέχρι τώρα προσπαθούμε να καταρρί-ψουμε την άποψη που υπαινίσσεται ότι η ευημερία των πρωτο-

Εξεγερμένοι προλετάριοι στο Σουέζ.Αρχές Φλεβάρη.

Χριστιανοί προστατεύουν μουσουλμάνους από τους μπάτσουςτην ώρα που αυτοί προσέυχονται. Πλατεία ταχρίρ.

7

κοσμικών δεν σχετίζεται με το λεγόμενο «τρίτο κόσμο» και τηνκαταπίεση των εκεί προλετάριων. Όλοι οι δικτάτορες στις εξε-γερμένες αραβικές χώρες είχαν και έχουν στον έναν ή άλλοβαθμό συμμαχία με τα δυτικά κράτη. Η συμμαχία απ’ τη μια έχειοικονομική και στρατιωτική στήριξη και απ’ την άλλη φθηνά ερ-γατικά χέρια, φυσικό πλούτο και «σταθερότητα». Είναι προφανέςότι η ευημερία των πρωτοκοσμικών δεν είναι καθόλου άσχετημε την εκμετάλλευση των πρώτων υλών και της εργασίας καιστον αραβικό κόσμο. Που όπως παντού εξασφαλίζεται με τη βία.

Τελικά οι άραβες προλετάριοι απέδειξαν έμπρακτα και μεβαρύ φόρο αίματος ότι δεν επιθυμούν πια να είναι μια μάζαυποτιμημένων, σιωπηλών και πειθήνιων προλετάριων. Δενεπιθυμούν μια ζωή που τους οδηγεί στη βίαια εκμετάλλευση σταεργασιακά κάτεργα της δύσης ή στο θάνατο στα συνοριακά πε-ράσματα. Δεν επιθυμούν να βλέπουν τις συνθήκες ζωής του ναπηγαίνουν ολοένα προς το χειρότερο, ενώ μια δράκα στρατιω-τικών, πολιτικών και αφεντικών οι οποίοι, ως σύμμαχοι και επι-δοτούμενοι από την δύση, νέμονται την εργασία τους και τονπλούτο της περιοχής. Πάνω από όλα όμως, δε θέλουν να γί-νουν κρέας στα κανόνια και θύματα στα σφαγεία των πλα-νητικών και αραβικών αφεντικών, όπως οι Παλαιστίνιοι καιοι Ιρακινοί αδελφοί τους. Έκαναν το μεγάλο βήμα να αναγνω-ρίσουν την κοινή εν πολλοίς μοίρα βαρβαρότητας και πολέμουπου επιφυλάσσουν για το αραβικό-μουσουλμανικό προλετα-ριάτο τα αφεντικά παντού στον κόσμο και να δηλώσουν αντα-γωνιστικά και περήφανα ότι δεν θα παραδοθούν αμαχητί...

Η μεγάλη αραβική εξέγερση και τα ζητήματα που αυτή ξανα-θέτει στο προσκήνιο ίσως και να δημιουργεί μια διάθεση θαυ-μασμού μακρινών από την εμπειρία μας και «εξωτικών» στησκέψη μας κοινωνικών συγκρούσεων. Αλλά χρειάζεται προσοχή.Όταν βρίσκεσαι μακρυά από τους τόπους που χύνεται αίμα είναιεύκολο και δεν κοστίζει τίποτα να λες πολλά. Από την άλλημεριά, δεν είμαστε τριτοκοσμιστές για να δίνουμε μια προνο-μιακή βαρύτητα στους αγώνες εκτός της δύσης. Ο ταξικός καικοινωνικός μας εχθρός είναι εδώ, στον καλπάζοντα ελληνικό ρα-τσισμό που προδιαγράφει ένα σκληρό μέλλον για όλους μας. Καιαν αξίζει να αναδείξουμε την αιγυπτιακή ιντιφάντα είναι για ναδούμε το νήμα που συνδέει τους εκεί με τους εδώ αγώνες. Καιαυτό το νήμα δεν είναι η μίμηση των εκεί μορφών αγώνων, όπωςπιστεύουν οι αδαείς. Αντίθετα, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω,για να καταλάβουμε τι συνδέει το Κάιρο με την Αθήνα απαιτείταιμια παράκαμψη προς το Τελ Αβίβ.

Β. Η γεωπολιτική της ανατολικής Μεσογείου καιο ρόλος του ελληνικού κράτους

1. Αθήνα-Τελ Αβίβ μέσω ΚαΐρουΗ γεωπολιτική σημασία της Αιγύπτου, αυτού του κομματιού γηςτοποθετημένου στο μαλακό υπογάστριο του αραβικού κόσμου,δεν είναι τεράστια μόνο για την ανατολική μεσόγειο, αλλά καιγια μια μεγάλη ζώνη του πλανήτη. Η Αίγυπτος αποτελεί το μεγα-λύτερο κράτος του αραβικού κόσμου με 85 από τα συνολικά 300εκατομμύρια Αράβων. Τα συμφέροντα που συνυφαίνονται γύρωαπό αυτό το κράτος / σύνορο μεταξύ Ασίας και Αφρικής, εστιά-ζουν στη διώρυγα του Σουέζ, που συνδέει τη μεσόγειο με τον ιν-δικό ωκεανό. Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι η διασφάλιση τωνθαλάσσιων μεταφορών εμπορευμάτων ή στρατευμάτων σε μιατεράστια πλανητική ζώνη κρίνεται ουσιαστικά από τη στάση τουαιγυπτιακού κράτους, είναι αρκετό για να κατανοήσει το μέγεθοςτου διακυβεύματος που ενέχει η προσήλωση της αιγυπτιακήςπολιτικής στη δύση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η γεωπολιτικήισχύς του αιγυπτιακού κράτους είναι καίριας σημασίας και για

την ευρύτερη περιοχή της ανατολικής μεσογείου και για τη «στα-θερότητα» στον αραβικό κόσμο.

Ένα από τα βασικότερα δεδομένα στη γεωπολιτική της ανα-τολικής μεσογείου και η κατευθυντήρια οδός πάνω στην οποίαχτίζονται όλες οι ισορροπίες και περιστρέφονται όλες οι διαμά-χες τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι η ασφάλεια και στρατιω-τική ευημερία του κράτους του Ισραήλ. Το Ισραήλ, ωςπροκεχωρημένο φυλάκιο των δυτικών (και ειδικά των αμερικα-νικών) συμφερόντων στην περιοχή, βρίσκεται από την αρχή τηςύπαρξής του σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με όλους του τουςγείτονες: την Ιορδανία, τη Συρία, το Λίβανο, την Αίγυπτο και φυ-σικά τους παλαιστίνιους. Η για δεκαετίες δολοφονική πολιτικήτης στρατιωτικής μηχανής που ονομάζεται Ισραήλ στην παλαι-στίνη έχει οδηγήσει στον θάνατο και στην εξαθλίωση εκατοντά-δες χιλιάδες άραβες παλαιστίνιους, σε μια ασταμάτητη αλυσίδαβαρβαρότητας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Το ισραηλινό κράτος είχε την ανοιχτή και με τον καιρό αυξα-νόμενη εχθρότητα του συνόλου σχεδόν των αραβικών κρατών.Η σύγκρουση των γενικών συμφερόντων των αραβικών κρατώνμε τις αμερικανοϊσραηλινές βλέψεις στην περιοχή είναι προφα-νής. Ειδικά η Αίγυπτος είναι ένα κράτος που από το 1948 και μετάέχει προχωρήσει σε τέσσερις τουλάχιστον μεγάλους πολέμουςεναντίον του Ισραήλ. Σε αυτούς τους πολέμους από το 1956 ωςτο 1973, συμμάχησε με όλους τους υπόλοιπους γείτονες και εχ-θρούς του Ισραήλ σε διάφορους συνδυασμούς, πάντα γενικό-τερα ενταγμένη στο μπλοκ της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης.

Το 1967 ο πόλεμος των έξι ημερών κατέληξε σε μια ταπεινω-τική στρατιωτική ήττα της Αιγύπτου και των συμμάχων της. Μετο τέλος του τελευταίου από αυτούς τους πολέμους, το 1973, τοΙσραήλ είχε βρεθεί να κατέχει τη χερσόνησο του Σινά από τηνΑίγυπτο, τα υψίπεδα του Γκολάν από τη Συρία, τη δυτική όχθητου Ιορδάνη από την Ιορδανία, ενώ η κατοχή του νότιου Λιβάνουείχε γίνει σχεδόν μόνιμη κατάσταση. Η αμερικανοϊσραηλινή πο-λιτική που σκοπό είχε τον έλεγχο της περιοχής είχε στεφθεί μεεπιτυχία αφήνοντας χιλιάδες νεκρούς, πολλαπλάσιους εκτοπι-σμένους και όλους τους άραβες ταπεινωμένους.

Κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου κοντύτερα:Η στριμωγμένη και προσοδοφόρα θέση του Ισραήλ

8

Η κατάσταση αυτή επικυρώθηκε πολιτικά το 1979. Τότε, με τησυμφωνία του Camp David, το αιγυπτιακό κράτος σε μια ριζικήμεταστροφή της πολιτικής του, δέχθηκε μονομερώς να εγκατα-λείψει τους έως τότε συμμάχους του, την στρατιωτική επιθετικό-τητα εναντίον του Ισραήλ και εμμέσως πλην σαφώς την στήριξητου προς τους παλαιστίνιους. Μαζί εγκατέλειψε την ευρύτερηψυχροπολεμική συμμαχία του με τη Σοβιετική Ένωση τασσό-μενη με τα συμφέροντα του «δυτικού κόσμου», ενώ αποτέλεσε

το πρώτο αραβικό κράτος που αναγνώρισε επίσημα το Ισραήλ.Τα οφέλη για το Ισραήλ ήταν τεράστια: η απειλή του «ισχυρότε-ρου στρατού του αραβικού κόσμου» χάθηκε από τα νώτα τουκαι μπορούσε απερίσπαστο να ασχοληθεί με τους υπόλοιπουςγείτονες και το «Παλαιστινιακό πρόβλημα». Τι σήμαινε αυτό; Σή-μαινε την συστηματική καταστροφή των παραγωγικών πόρωνκαι των κοινωνικών δομών των παλαιστινιακών περιοχών και τηνδιασπορά των εποικισμών παντού στην Δυτική Όχθη, αλλά καιστην λωρίδα της Γάζας. Σήμαινε ότι το Ισραήλ εισέβαλε στο Λί-βανο δύο φορές προβαίνοντας σε σφαγές. Σήμαινε ότι βομβάρ-δισε τη Συρία και το Ιράκ. Σήμαινε τελικά ότι επί τρεις δεκαετίεςτο Ισραήλ ήταν ελεύθερο να εκπονήσει και να εφαρμόσει μια γε-νοκτονική πολιτική έναντι των Παλαιστινίων• να επιτίθεται κατάτο δοκούν σε άλλα εχθρικά αραβικά κράτη. Όλα τα κατορθώ-ματα του Ισραήλ έγιναν εύκολα εφικτά λόγω της πολιτικής τουαιγυπτιακού κράτους. Σε αντάλλαγμα, από τότε και μετά, η Αί-γυπτος λάμβανε μια μεγάλη ετήσια χρηματική βοήθεια από τιςΗΠΑ ενώ της επεστράφη η χερσόνησος του Σινά, αν και πλέονως αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη.

Κι έτσι έχουμε μια συνθήκη εξαιρετικά σημαντική για τις ισορ-ροπίες της ανατολικής μεσογείου και εξίσου ξεκάθαρη: η Αίγυ-πτος πρέπει να είναι φιλική ή έστω ουδέτερη προς το Ισραήλ.Ακόμη και αν έχει αποδειχτεί ότι τα γεωπολιτικά της συμφέρονταδεν συνάδουν με αυτά του Ισραήλ. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει

την απομόνωση και καταδίκη της από το σύνολο του αραβικούκόσμου, που θεώρησε την πολιτική της προδοτική και υποτελή.Το στρατιωτικό καθεστώς Μουμπάρακ αποτελούσε για μια τρια-κονταετία (από το 1981 και μετά) το σταθερό εγγυητή αυτής τηςτάξης πραγμάτων που επέτρεψε στο ισραηλινό κράτος να σφά-ζει και να καταστρέφει παντού στην παλαιστίνη. Με πάνω ένα δι-σεκατομμύριο δολάρια σταθερή ετήσια βοήθεια ο αιγυπτιακόςστρατός και το καθεστώς Μουμπάρακ γιγαντώθηκε στο εσωτε-ρικό της Αιγύπτου, βυθίζοντας από την άλλη το αραβικό προλε-ταριάτο της παλαιστίνης στην καταστροφή.

Όταν οι μέρες αυτής της δράκας σφετεριστών υπό τον Μουμ-πάρακ άρχισαν να είναι μετρημένες, κατά την διάρκεια της αιγυ-πτιακής εξέγερσης, η ανησυχία του Ισραήλ και των δυτικώνσυμμάχων του ήταν έκδηλη: οποιαδήποτε πολιτική αλλαγή, μεέστω ένα ίχνος αστικής πολιτικής αντιπροσωπευτικότητας πουθα εξέφραζε τόσο τα πραγματικά συμφέροντα του αιγυπτιακούκράτους όσο και το «λαϊκό αίσθημα» δε μπορούσε παρά να ση-μαίνει την υπονόμευση της συμφωνίας του Camp David και κατάσυνέπεια την υπονόμευση της δυτικής τάξης πραγμάτων στηνπεριοχή. Μετά την εκθρόνιση του Μουμπάρακ λοιπόν και ενώ ηδιαδικασία «εκδημοκρατισμού» της αιγυπτιακής πολιτικής σκη-νής, υπό την εποπτεία των στρατιωτικών, είναι ακόμη ρευστή καισε εξέλιξη, ένα πράγμα είναι σαφές: οποιαδήποτε σύνθεση καινα έχει η πολιτική σκηνή από εδώ και στο εξής, είναι πολύ πιθανόνα υπονομεύσει με τον ένα ή άλλο τρόπο τα δεδομένα στηνΜέση ανατολή. Οι στρατιωτικοί έχουν ήδη σπεύσει να «καθησυ-χάσουν» τους συμμάχους ότι θα σεβαστούν τις ισχύουσες συν-θήκες και συμμαχίες, αλλά αυτή η υπόσχεση δεν μπορεί ναεγγυηθεί τίποτα για το μέλλον. Είναι γεγονός ότι, παρόλο που ηαιγυπτιακή εξέγερση εστίασε στην απομάκρυνση του καθεστώ-τος Μουμπάρακ, στο στόχαστρο της έθετε στην ουσία τα προ-νόμια του στρατιωτικού κατεστημένου συνολικά. Οπωσδήποτεκαι το σφετερισμό της μεγάλης δυτικής βοήθειας για την «ουδέ-τερη» πολιτική του αιγυπτιακού κράτους, που έχει οδηγήσει τοναραβικό κόσμο στη σφαγή και στον εξευτελισμό.

Η αιγυπτιακή εξέγερση, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, έθεσε εναμφιβόλω τη συνέχεια του στρατιωτικού καθεστώτος της Αι-γύπτου. Κι ακριβώς επειδή αυτό αποτελούσε τον εγγυητήτης συμμαχίας του αιγυπτιακού κράτους με τα αμερικανοϊσ-ραηλινά συμφέροντα, τέθηκε εν αμφιβόλω και η ασφάλειατου κράτους του Ισραήλ, γύρω από την οποία χτίστηκαν ταδεδομένα και οι ισορροπίες στην ανατολική μεσόγειο επί δε-καετίες. Στους δρόμους του Καΐρου, της Αλεξάνδρειας και τουΣουέζ τινάχτηκαν στον αέρα οι γεωπολιτικές σταθερές δεκαε-τιών...

Δεν πρόκειται άλλωστε για το μοναδικό γεγονός αυτού τουτύπου. Η διαφαινόμενη αλλαγή πλεύσης του τουρκικού κράτουςεξελίσσεται τα δύο έως τρία τελευταία χρόνια εκκωφαντικά. Ωςαντίβαρο στη διάλυση των παλιότερών της συμμαχιών, η Τουρ-κία χτίζει για τον εαυτό της το προφίλ της ηγεμονικής μουσουλ-μανικής δύναμης στη Μέση Ανατολή. Το ίδιο ισχύει και με τουςαποτυχημένους πολέμους του Ισραήλ στο Λίβανο το 2006 καιτη λωρίδα της Γάζας το 2008.

Οι αλλαγές στους συσχετισμούς, στις ισορροπίες, στις συμμα-χίες μεταξύ των κρατών της ανατολικής μεσογείου, έτσι όπωςέχουν διαμορφωθεί, αλλά κυρίως όπως συνεχίζουν να διαμορ-φώνονται, έχουν μεγάλη σημασία για τα καθ’ ημάς. Γιατί αυτή ηρευστότητα ανατιμά τη γεωπολιτική αξία του ελληνικούκράτους, προσδιορίζει αμεσότερα τα ήδη διαμορφωμένασυμφέροντα του και επεκτείνει το πεδίο δράσης της ανεξάρ-τητης εξωτερικής πολιτικής του στην ευρύτερη περιοχή.Καθώς αυτές οι εξελίξεις λαμβάνουν χώρα, το ελληνικό κράτοςέχει ήδη ξεκινήσει να πουλάει το χαρτί της γεωπολιτικής θέσης,

Μετά τη συμφωνία του Camp David και την επιστροφή της στηνΑίγυπτο, η χερσόνησος του Σινά αποτελεί σχεδόν πλήρως απο-στρατιωτικοποιημένη ζώνη.

9

των ειδικών δεσμών με το κυπριακό κράτος, όπως επίσης και τηςεσωτερικής πολιτικής σταθερότητας. Αυτοί είναι οι παράγοντεςπου το καθιστούν ως μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση για την εκνέου επιβολή της τάξης πραγμάτων στην περιοχή. Τα σάλια τωνιδεολόγων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έχουν αρχίσει νατρέχουν. Να πως μιλούσε στο ισραηλινό κοινό ο Α. Τζιαμπίρης,καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πειραιά στις 8 του Φλεβάρη:

Αναμφίβολα, οι πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή έχουναρνητικές επιπτώσεις στην ασφάλεια του Ισραήλ. Η λαϊκή εξέ-γερση στην Αίγυπτο θέτει εν αμφιβόλω όλες τις υπάρχουσεςσυμφωνίες, ενώ το τελικό της αποτέλεσμα παραμένει άγνωστο•θα μπορούσε να καταλήξει στη δημιουργία άλλης μιας ισλαμι-κής χώρας. Παράλληλα, η Χεζμπολάχ ισχυροποιεί τον έλεγχοτου Λιβάνου, οι σχέσεις με την Τουρκία του Ρετσέπ Ταγίπ Ερν-τογάν συνεχίζουν να χειροτερεύουν, το Ιράν συνεχίζει το δρόμοπου οδηγεί στην απόκτηση πυρηνικών όπλων και η λωρίδα τηςΓάζας παραμένει υπό τον έλεγχο της Χαμάς...1

και συνέχιζε πληροφορώντας τους αδερφούς Ισραηλινούς ότι:

η επαναπροσέγγιση [Ελλάδας Ισραήλ] απολαμβάνει ευρείαςδιακομματικής στήριξης στην Ελλάδα. Είναι λοιπόν άτρωτη σεαλλαγές κυβέρνησης (μια σαφής ποιοτική διαφορά σε σχέση μετην τουρκοϊσραηλινή συμμαχία της δεκαετίας του ’90 που εξαρ-χής είχε βρει αντίθετους τους ισλαμιστές...)»2.

Η ειδική του σχέση με την Κύπρο είναι λοιπόν το γεωπολιτικόχαρτί που παίζει το ελληνικό κράτος. Το γεγονός δηλαδή ότι οελληνοκυπριακός άξονας ενδέχεται να αποτελεί διάδρομο βοή-θειας προς το ισραήλ σε περιπτώσεις στρατιωτικών συγκρού-σεων. Στο βαθμό που το Ισραήλ βρίσκεται περικυκλωμένο απόεχθρικά κράτη, είναι επόμενο ν’ αναζητεί μια διέξοδο που θα τουεπιτρέψει να διατηρήσει «ελεύθερο» τον αναγκαίο ζωτικό χώρογια την πολεμική του μηχανή, η οποία στο μέλλον μπορεί ν’ αρ-χίσει να ασφυκτιά. Από την άλλη η στροφή της τουρκικής εξω-τερικής πολιτικής προς μια φιλοαραβική κατεύθυνση στερεί τοισραηλινό κράτος από έναν πολύ σημαντικό σύμμαχο στην πε-

ριοχή. Το κενό αυτό μπορεί να καλύψει -τουλάχιστον εν μέρει- οελληνοκυπριακός άξονας μέσα από τις εύθραυστες ισορροπίεςτου άμεσου μέλλοντος.

Δεν διατυπώνουμε ευφάνταστες υποθέσεις, αλλά εξετάζουμετις καλά σχεδιασμένες κινήσεις μεταξύ κρατών σε ανταγωνισμό.Η οξύτητα που τον τελευταίο καιρό έχουν λάβει αυτοί οι αντα-γωνισμοί,πυροδοτεί τη γενική φιλολογία και δημοσιότητα που

έχει λάβει το ζήτημα των ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης.Μια ματιά σε έναν από τους χάρτες που έχουν κυκλοφορήσει καιδημοσιοποιούν τις ελληνικές βλέψεις στην περιοχή είναι ενδει-κτική: ο ελληνοκυπριακός άξονας συντονίζεται με γέφυρα το«θρυλικό» Καστελόριζο και ενώνεται με το Ισραήλ. Στα νότια τηςελληνικής ΑΟΖ βρίσκονται οι -υπό αναταραχή- Αίγυπτος καιΛιβύη. Τι εξαιρετική ευκαιρία για αναβάθμιση της επιρροής τουελληνικού κράτους στην περιοχή!

Το σημαντικότερο όμως χαρτί του ελληνικού κράτους είναιαυτό που κωδικοποιείται υπό τον γενικό τίτλο «πολιτική σταθε-ρότητα». Εκφάνσεις αυτής της πολιτικής σταθερότητας είναι οιεξής: Το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο εθνικός κορμός -ρατσιστικόςκαι πατριωτικός- είναι συμπαγής. Το γεγονός ότι αυτός ο συμπα-γής εθνικός κορμός συγκροτείται από όλο το πολιτικό φάσμα.Το γεγονός ότι ο συμπαγής εθνικός κορμός που συγκροτείταιαπό όλο το πολιτικό φάσμα αρέσκεται να παριστάνει ότι το ελ-ληνικό κράτος δεν έχει ανεξάρτητα εθνικά συμφέροντα. Να μιαμεγάλη εγγύηση για τις κινήσεις του ελληνικού ιμπεριαλισμούκαι για την «αξιοπιστία» του σε κάθε λογής διεθνή νταραβέρια.Και ενώ σε γενικές γραμμές είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα δύομεγάλα κόμματα του ελληνικού καπιταλισμού εκφράζουν πα-ραδοσιακά τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, η ελλη-νική αριστερά του κράτους τι κάνει; Κάνει το αναμενόμενο στα«εθνικά θέματα». Συμμετέχει ενεργά και «δημιουργικά» στιςσχετικές συζητήσεις, πλειοδοτώντας μάλιστα σε πατριωτισμόέναντι της «ενδοτικότητας» των ελληνικών κυβερνήσεων. Έτσικαταφέρνει να μπετονάρει την «εθνική ομοψυχία» για τα«εθνικά δίκαια».

Αυτό το αρραγές πατριωτικό μέτωπο είναι ικανό να διαπράξεινέα εγκλήματα.

2. Γεωπολιτική και συνεπαγωγές: το μέλλον της μετανάστευσηςστην ελλάδαΤο ελληνικό κράτος προβάλει στην σκακιέρα της ανατολικής με-σογείου στο πλευρό του Ισραήλ οικοδομώντας τα δικά του ανε-ξάρτητα συμφέροντα: το γεγονός αυτό δεν μπορεί παρά νασημαίνει την ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή του στην γενικήυποτίμηση του αραβικού μουσουλμανικού προλεταριάτου στηΜέση Ανατολή. Αν αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεταιστην ανατολική μεσόγειο, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το εσω-τερικό του ελληνικού κράτους; Όταν μάλιστα στο εσωτερικό τηςελληνικής επικράτειας ζει και εργάζεται ένα μεγάλο σε αριθμό,παρανομοποιημένο, απαγορευμένο μουσουλμανικό προλετα-ριάτο; Οι υψηλόβαθμοι υπάλληλοι των αφεντικών έχουν γνώσηαυτών των γεγονότων. Να πως μιλάει ένας από αυτούς:

Θα πρέπει να χαράξουμε μια δύσκολη πορεία μέσα σε μια ανα-τολική μεσόγειο που θα περάσει μεγάλη περίοδο αστάθειας (...)[Παρότι η συμμαχία με το Ισραήλ είναι εκ των ων ουκ άνευ], ηΕλλάδα δεν πρέπει να εμπλακεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις ήπεριπέτειες του Ισραήλ σε σχέση με το Ιράν ή άλλη χώρα της πε-ριοχής γιατί αυτό (...) θα την εξέθετε σε κινδύνους αντιποίνωναπό ακραία μουσουλμανικά στοιχεία στην Ελλάδα, τρομοκρα-τικές επιθέσεις κλπ. Και βέβαια, για να μπορέσουμε να παίξουμεοποιονδήποτε στρατηγικό ρόλο πρέπει να βάλουμε τα τουοίκου μας σε τάξη (...) 3

Αυτό είναι ένα πυκνό απόσπασμα που, προσπαθώντας να προ-βλέψει το μέλλον, περιηγείται σε μια σειρά σημαντικών ζητημά-των. Μιλά για την πορεία που πρέπει να χαράξει -κατά τονφασίστα συγγραφέα- ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στο μέλλον, τι

1. Α. Tziampiris, «A Role for Greece», http://www.jpost.com/Opinion/Op-EdContributors/Article.aspx?id=2073902. Στο ίδιο3. «Γεωστρατηγικοί ελιγμοί», Καθημερινή 6/2/2011.

10

δεν πρέπει να κάνει και πώς πρέπει να διαχειριστεί τις καταστά-σεις. Ας προσέξουμε όμως πόσο σημαντική θέση κατέχουν οι με-τανάστες εργάτες και η στρατιωτική τους διαχείριση.

Δεν μας χρειάζεται βέβαια ο Παπαχελάς για να εντοπίσουμε τησημασία των «ακραίων μουσουλμανικών στοιχείων στην Ελ-λάδα», που προβάλλουν ως το μοναδικό εμπόδιο, προτού η Ελ-λάδα «εμπλακεί σε περιπέτειες». Δε μας χρειάζεται κανέναςειδικός για να καταλάβουμε ότι το ελληνικό κράτος αν θέλει,όταν θέλει, όπως θέλει μπορεί να διαχειριστεί «τα του οίκου του».Μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν είναι αποκα-λυπτική: το καλοκαίρι του 2005 στην Αθήνα και άλλες πόλεις,λίγο μετά τις βόμβες στο μετρό του Λονδίνου, οι ελληνικές μυ-στικές υπηρεσίες απήγαγαν δεκάδες πακιστανούς εργάτες, συ-νέλαβαν, ανέκριναν και τελικά στοχοποίησαν άλλους 5.000 σεμια επίδειξη μιλιταριστικής ισχύος. Τότε, δεν υπήρξε στην πράξηέγκαιρη και ουσιαστική απάντηση. Παρά τις ετεροχρονισμένεςκαταγγελίες και μια πρόσκαιρη δημοσιότητα το θέμα έκλεισεσύντομα και σιωπηρά. Το γεγονός ότι μουσουλμανικοί πληθυ-σμοί μπορούν να χρίζουν στρατιωτικής διαχείρισης εντός της ελ-ληνικής επικράτειας δεν ταρακουνάει τις βεβαιότητες, ούτε καντων δηλωμένων εχθρών του συστήματος. Και έτσι το ελληνικόκράτος μπορεί σχεδόν ανενόχλητο να προετοιμάζει τα νέα τουσχέδια.

Η τηλεοπτική εμφάνιση του έλληνα πρωθυπουργού από το Κα-στελόριζο, κατά την οποία ανακοίνωσε επίσημα την χρεωκοπίατου ελληνικού καπιταλισμού, μπορεί με μικρό περιθώριο σφά-λαματος, να εκληφθεί και ως μια κατεύθυνση που θέλει να πάρειτο ελληνικό κράτος απέναντι σε αυτή την χρεωκοπία. Το Καστε-λόριζο είναι το νησί που αποτελεί τον κρίσιμο και επίμαχο κρίκοτης ελληνοκυπριακής ΑΟΖ. Το ελληνικό κράτος αναζητά τιςαπαντήσεις στην κρίση, μέσα απ’ την περαιτέρω και βαθύτερησυμμετοχή του στη βίαιη υποτίμηση του μουσουλμανικού προ-λεταριάτου, τόσο στην μέση ανατολή και στην Ασία, όσο και στοεσωτερικό. Κι ενώ όλα τα γεγονότα και οι κατευθύνσεις εδώ καικαιρό αναδεικνύουν αυτήν την προοπτική ως μονόδρομο, είναιοι πρόσφατες εξελίξεις που επιταχύνουν τη βίαιη και δολοφο-νική αυτή στρατηγική.

Θα έπρεπε να είναι ήδη δεδομένο ότι η μελλοντική δια-χείριση των μεταναστών θα περιστρέφεται όλο και περισ-σότερο γύρω απ’ το γεωπολιτικό παιχνίδι και την όξυνσητων διακρατικών ανταγωνισμών. Με αυτό το σκεπτικό στοστόχαστρο θα βρίσκονται όλο και περισσότερο «εχθρικοίπληθυσμοί» που θα ανακαλύπτονται αναλόγως του τρόπουεμπλοκής του ελληνικού κράτους στους διακρατικούς αν-ταγωνισμούς. Άλλωστε εδώ και καιρό οι πλανητικοί ιμπεριαλι-στικοί ανταγωνισμοί έχουν θέσει στο επίκεντρο τους τονμουσουλμανικό κόσμο και είναι μέσα σ’ αυτούς τους ανταγωνι-σμούς που το ελληνικό κράτος προσπαθεί να ικανοποιήσει τασυμφέροντα του. Στους ίδιους ανταγωνισμούς στηρίζεται η ανα-βαθμισμένη εμπλοκή του στην ανατολική μεσόγειο. Κατά συνέ-πεια οι βασικές ιδεολογικές προκείμενες αυτής τηςαντιμετώπισης δεν μπορούν παρά να έχουν όλο και περισσότερονα κάνουν με ιδέες όπως η «ισλαμική τρομοκρατία», ο «ισλαμικόςκίνδυνος», τα «ακραία ισλαμικά στοιχεία». Τέτοιες τερατολογίεςθα δίνουν τον ρυθμό στην στοχοποίηση του μουσουλμανικούπρολεταριάτου απ’ το ελληνικό κράτος. Η πρόσφατη ιστορία έχειαποδείξει πόσο εύκολο είναι να συντονιστούν οι πυξίδες του ελ-ληνικού ρατσισμού προς έναν νέο «εχθρό» και τι κανιβαλικές συ-νέπειες μπορεί να έχει αυτός ο συντομισμός, πρώτα και κύρια γιατους παρανομοποιημένους μετανάστες εργάτες. Καλώς ή κακώςτο μέλλον προδιαγράφεται πολεμικό. Σ’ αυτόν τον πόλεμο πουπροβάλλει όλο και πιο καθαρά, η εθνική ενότητα, η ελλη-νική «σταθερότητα» θα χτίζεται και θα δουλεύει εναντίονμας, εναντίον ολόκληρης της εργατικής τάξης. Θα οδηγείστην όλο και βαθύτερη υποτίμηση μας. Θα επελαύνειενάντια στους μετανάστες εργάτες. Θα προτείνει με όλοκαι πιο βίαιους τρόπους την εννόησή τους ως εχθρικούπληθυσμού. Θα απαιτεί και θα επιβάλλει τη στρατιωτικήτους διαχείριση. Γι’ αυτό η υπεράσπιση των μεταναστώνεργατών είναι υπεράσπιση και της δικής μας ύπαρξης.

Και αυτή η υπεράσπιση θα πρέπει να λαμβάνει άμεσα υπόψητους τρόπους και τις διαδικασίες με τους οποίους στοχοποιείταιτο παρανομοποιημένο προλεταριάτο στην Ελλάδα. Θα πρέπεινα διαβάζει πίσω από τις γραμμές της προπαγάνδας του κράτουςκαι των αφεντικών, να διαβλέπει τους ανταγωνισμούς που κρύ-βονται πίσω από την ελεεινολόγηση του μουσουλμανικού προ-λεταριάτου κάθε φορά που αυτό κάνει την εμφάνιση του στηδημόσια σφαίρα. «Το σκισμένο κοράνι», το «τζαμί», «οι απαγωγέςτων πακιστανών» δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις ή ενδείξεις«θρησκευτικών εμμονών». Είναι αντίθετα οι τρόποι που ένα προ-λεταριάτο υπό καθολική απαγόρευση δοκιμάζει να σπάσει τηνσιωπή, δοκιμάζει να δηλώσει «παρών» σε μια κοινωνία που θέλεινα το βυθίσει στην αφάνεια. Αν τέτοιες ενέργειες συναντούν τηναμήχανη επιφύλαξη ή τις κυνικές ιδεολογικές διαφωνίες, το μου-σουλμανικό προλεταριάτο θα παραμένει μόνο του απέναντι σεόλη την ανθρωποφαγική μανία του ελληνικού ρατσισμού...

Δεν κοιτάμε σε μαγικές γυάλινες σφαίρες, ούτε κατασκευά-ζουμε ευφάνταστα σενάρια. Μιλάμε απλώς για τα νέα σκοτάδιαπου έχει να αντιμετωπίσει η εργατική τάξη στην Ελλάδα. Δοκι-μάζουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κριτικά, ταξικά καιανταγωνιστικά, να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα πολιτικά. Η στρα-τιωτικού χαρακτήρα επέμβαση στη νομική, κατά τον πρόσφατοαγώνα των 300 μεταναστών εργατών, δίνει μια πρόγευση γιααυτά που μας επιφυλάσσονται...

Η ανακοίνωση της λήψης του δανείου από το ΔΝΤ έγινε από το“ακριτικό Καστελόριζο”. Η επιλογή του σημείου παρέμεινε μυ-στήρια και συνήθως αποδίδεται στο ότι “ο γιωργάκης” είναι απλάένας μαλάκας.

11

Γ. Ένα ζήτημα για το μέλλον

Τα παραπάνω λέμε ότι είναι το μέλλον• ένα μέλλον όχι και τόσομακρινό. Και για να μπορέσουμε να το καταλάβουμε πρέπει νακοιτάξουμε το παρόν, να διαβάσουμε τις αλλαγές σε όσα συμ-βαίνουν στο σήμερα και το χθες. Και ένα κομβικό παράδειγμαείναι τα όσα συνέβησαν από τις 25 έως τις 27 Γενάρη στη νομική.

Λοιπόν η κατάληψη και η εκκένωση της νομικής είναι ένα γε-γονός που για όσους θέλουν να το δουν προδιαγράφει το μέλλονμας. Δείχνει ξεκάθαρα τουλάχιστον κάποια πράγματα:

1. Ότι το κράτος σε συνθήκες πλέον οξυμένης κρίσης και ελ-λείψει οποιουδήποτε ταξικού ανταγωνισμού γίνεται ολοένα καιπερισσότερο αδιάλλακτο, ολοένα και περισσότερο κράτος αστυ-νομικό. Αποφασίζει να διαχειρίζεται όλο και περισσότεροτα εσωτερικά του μέτωπα με στρατιωτικούς όρους. Αποφα-σίζει ότι το συμφέρει να λύνει τα ζητήματα με καταστολή και όχιμεσολάβηση, με (πολύ) περισσότερους μπάτσους και (πολύ) λι-γότερο «διάλογο»... Αυτό θα έπρεπε τουλάχιστον να μας υποδει-κνύει η τεράστια και άμεση κινητοποίηση όλων των δυνάμεωνπου απέκλεισαν την νομική: η ιδεολογική συστράτευση μμε καικομμάτων, η αστυνομική κατοχή του κέντρου της Αθήνας, τα πο-λεμικά τελεσίγραφα, οι δικαστικές διώξεις, οι απειλές και οι προ-ειδοποιήσεις προς κάθε κατεύθυνση.

2. Ότι αυτή η αλλαγή πλεύσης δεν έχει κοινωνικό κόστος γιατο κράτος. Με αιχμή του δόρατος τη ρητορική του «μεταναστευ-τικού προβλήματος» σε καιρούς γενικής κρίσης, κινητοποιεί τουςμηχανισμούς προπαγάνδας και καταστολής εν μέσω των επευ-φημιών ενός εθνικού κορμού που βρίσκεται σε ρατσιστικό πα-ροξυσμό. Αποκτά την όλο και μεγαλύτερη συναίνεση τηςελληνικής κοινωνίας για νέα εγκλήματα, την οποία το μόνο πουφαίνεται να την ταρακουνάει είναι το κανιβαλικό της μίσος απέ-ναντι στον «άλλο», απέναντι στο πιο υποτιμημένο κομμάτι τηςεργατικής τάξης.

3. Ότι σε αυτό το σκηνικό ο παραδοσιακός ρόλος της διαμε-σολάβησης που μέχρι τώρα επιφύλασσε για τον εαυτό της ημεσα/εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν είναι χρήσιμος παράμόνο σε αυτή. Ότι το κράτος παύει μονομερώς τη μεταπολιτευ-τική υπόρρητη εκεχειρία. Ότι αυτός ο ρόλος που η αριστεράαπό το 80 και μετά ανέλαβε, περνώντας από τη θέση τουεκπρόσωπου της οργανωμένης εργατικής τάξης σε αυτήτου διαμεσολαβητή του ταξικού ανταγωνισμού, μάλλονδεν χρησιμεύει και τόσο στο κράτος, όταν όπως προείπαμετο ίδιο έχει αποφασίσει να λύνει τα ζητήματα με στρατιωτικούςόρους. Έτσι, όταν στη συγκεκριμένη περίπτωση κινητοποιήθηκε

ο κλασσικός μηχανισμός του ασύλου (δηλαδή μια διαπραγμά-τευση με το κράτος που χρησιμοποιούσε όλους τους θεσμούςγύρω από το άσυλο), ένα ένα τα κομμάτια του κατέρρευσαν. Καιέτσι ενώ αρχικά οι πρυτάνεις, οι καθηγητάδες, οι φοιτητικοί σύλ-λογοι, οι εντός και εκτός κοινοβουλίου επίσημοι και επιφανείςυποστηρικτές ή τα μμε, στήριζαν τη χρήση του ασύλου, από τηνΤρίτη 26/1 φάνηκε ότι το πράγμα στράβωνε. Το κράτος αποφά-σισε να μην παίξει με τους κλασσικούς όρους του «ελάτε να τασυζητήσουμε να βρούμε μια πολιτική λύση». Και έτσι ο πρύτανηςεγκαλέστηκε ως παράνομος και έκανε δηλώσεις νομιμοφροσύ-νης• οι φοιτητικοί σύλλογοι είτε εξαφανίστηκαν, είτε απέσυραντις υπογραφές τους• το κκε εγκάλεσε το συριζα ότι υπονόμευετο άσυλο• ο συνασπισμός μάζεψε τα μέλη του για να μην κάνουνδηλώσεις και υποστήριξε ότι οι «απεργοί πείνας έδιναν άλλοθιστην κυβέρνηση για την κατάργηση του ασύλου». Και οι υπόλοι-ποι αλληλέγγυοι βρέθηκαν να παρακολουθούν μια «παρά-σταση» που ξεκινούσε από τη θριαμβευτική είσοδο στη νομικήένα πρωινό Δευτέρας και κατέληγε σε μια εκβιαστική έξοδο στις4 το πρωί της Παρασκευής.

Να ξεκαθαριστεί κάτι λοιπόν. Ο λόγος που είμαστε ενάντια στηδιαμεσολάβηση, δεν είναι μια αφηρημένη ιδεολογική θέση. Είναιγιατί αυτές οι επιλογές έχουν πολύ σημαντικές υλικές επιπτώσεις,τόσο στις ζωές όσων μπαίνουν σε τέτοιου τύπου διαπραγμά-τευση με το κράτος, όσο και σε όλους όσους προσπαθούν ναδράσουν ανταγωνιστικά με αυτό. Είναι γιατί ενώ αυτή η διαμε-σολάβηση πνέει τα λοίσθια, μας έχει αφήσει μια τεράστια αρνη-τική παρακαταθήκη: την αδυναμία να δρούμε, να σκεφτόμαστεκαι να διεκδικούμε αυτόνομα.

4. Ότι παρόλα αυτά η αριστερά δεν θα μείνει δίχως δουλειά.Θα περιοριστεί στο μόνο ρόλο μεσολάβησης που της έχει απο-μείνει και πηγάζει από την πάγια πατριωτική θεώρησή της. Μιαθεώρηση με την οποία πετυχαίνει ν’ αντιλαμβάνεται την εργα-τική τάξη ως εθνική, (και συνεπώς τους μετανάστες ως πρό-βλημα για αυτήν). Ο ρόλος που θα έχει όλο και πιο έντονα ηαριστερά θα είναι αυτός του καναλιζαρίσματος του αριστερούπατριωτισμού. Να το πούμε πιο καθαρά. Ο ρόλος που της επι-φυλάσσεται είναι να είναι ο αριστερός πόλος του εθνικούκορμού, την στιγμή που αυτός θα είναι έτοιμος για νέουςκανιβαλισμούς. Γιατί προκειμένου να εξασφαλίζει το κράτος,μέσω της ρατσιστικής συναίνεσης, τη συσπείρωση του εθνικούκορμού σε ένα ανώτερο επίπεδο, χρειάζεται συνεχώς να αναδύε-ται ως εκφραστής του «ελληνικού λαού» ανάμεσα από δύο ρητο-ρικούς-ιδεολογικούς πόλους –της αριστεράς και της δεξιάς-. Οιδύο πόλοι διαξιφίζονται μέσα στο κοινοβούλιο αλλά ουσιαστικάδεν αμφισβητούν το δικαίωμα του ελληνικού κράτους να κάνειεπιθετική εξωτερική πολιτική με άλλοθι την ευημερία του «ελ-ληνικού λαού», ακόμα και αν αυτό σημαίνει την στρατιωτικήσυμμαχία με το κράτος του Ισραήλ. Για όποιον δεν έχει μνήμηχρυσόψαρου τα παραδείγματα είναι πολλά. Από το συνδικάτοτων οικοδόμων τη δεκαετία του 90 που ζητούσε να κλείσουν τασύνορα, για να μην “εξαθλιωθεί” η ελληνική εργατική τάξη, μέχρισήμερα που το κκε θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα με την Fron-tex είναι ότι κάνει πλάτες στις τουρκικές διεκδικήσεις και το συ-ριζα που δια στόματος Τσίπρα (1 μέρα μόνο πριν τα γεγονότατης νομικής) εγκαλεί την ελληνική κυβέρνηση για την ολιγωρίατης στην εξωτερική πολιτική και ζητά ΑΟΖ με τη Λιβύη.

Τελειώνοντας με τη νομική, πιστεύουμε ότι πρέπει να επιμεί-νουμε σε αυτά τα γεγονότα και να θυμόμαστε τη σημασία τουςστους μήνες και τα χρόνια που έρχονται, γιατί είναι ένα τραντα-χτό δείγμα της κατάρρευσης των μεσολαβήσεων, της κρατικήςαδιαλλαξίας και τελικά των αδυναμιών όλων μας. Αδυναμίες πουτο ξεπέρασμα τους γίνεται όλο και πιο επιτακτική ανάγκη στουςκαιρούς που έρχονται.

Όχι δεν είναι από τον Δικαστή Ντρέντ. Είναι μπάτσοι στην Νο-μική. Ελλάδα, Γενάρης 2011.

12

Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να να κατα-νοήσουμε τη δική μας θέση μέσα στον ελληνικό κοινωνικό σχη-ματισμό και τους τρόπους που αυτός εξελίχθηκε την τελευταίαεικοσαετία.

Είμαστε παιδιά της δεκαετίας του ’90 και του 2000. Της γενιάςπου μεγάλωσε με πρότυπο την ατομική καταξίωση, και όραμαμια θέση με μέσο, που είχε την πολυτέλεια να απαξιώσει την τα-ξική συνείδηση και να απαρνηθεί την εργατική της καταγωγή, νααπολέσει κάθε έννοια συλλογικού-ταξικού συμφέροντος. Αυτήη απαξίωση και η απάρνηση δεν είναι τυχαία. Από το ‘80 και μετάη παραδοσιακή αριστερά εντάχθηκε πανηγυρικά και έναντι αν-ταλλαγμάτων στο κράτος, κλείνοντας τις “πληγές του εμφυλίου”και συγκροτώντας έναν νέο εθνικό κορμό έτοιμο για νέους κύ-κλους καπιταλιστικής επέκτασης στην ελλάδα. Από την άλλη τηνδεκαετία του ’90 μεγάλο κομμάτι της ελληνικής εργατικής τάξηςαναβαθμίστηκε πατώντας πάνω στις πλάτες της παράνομης ερ-γασίας των μεταναστών. Και έτσι η ντόπια εργατική τάξη απέ-κτησε την θλιβερή δυνατότητα να απαρνηθεί την ταξική τηςσυνείδηση αγκαλιάζοντας τον μικροαστισμό. Μέσα σε αυτή τηνκοινωνία μεγαλώσαμε. Είμαστε οι δημιουργοί και τα θύματα μιαςαντίληψης σύμφωνα με την οποία αυτό που μετράει είναι η ιδέαμιας αόριστης ελευθερίας - της ατομικής ελευθερίας που σταχρόνια της ευδαιμονίας που έχουν ήδη περάσει, μπορούσε νααυτοϊκανοποιείται στην μηδαμινότητα της: καλοπέραση, μούρη,κώλοι και στο βάθος η καριέρα.

Και σήμερα βρισκόμαστε -εμείς οι “ελεύθεροι”, εμείς τα άτομα-αντιμέτωποι με μια κατάσταση όπου η βασική μας ιδεολογίααποδεικνύεται όλο και πιο άχρηστη, όλο και πιο βλαβερή. Γιατίείναι γεγονός ότι στο μέλλον οι ατομικές μας μοίρες θα πάψουννα είναι ατομικές. Θα συνκαθορίζονται από τη μοίρα του«άλλου», του περίφημου «άλλου» που έχει εξοβελιστεί από τοοπτικό μας πεδίο ακριβώς λόγω αυτής της ιδεολογίας της ατο-μικής ελευθερίας, του ατομικισμού.

Στα μάτια του ατομικιστή αυτός ο “άλλος” είναι μια αόρατηύπαρξη ή αντικείμενο εκμετάλλευσης. Στην καλύτερη περί-πτωση υποβιβάζεται σε αντικείμενο ανθρωπισμού ή ανάγεταισε αντικείμενο ριζοσπαστικού εξωτισμού. Και ενώ η πρώτη πε-ρίπτωση ελπίζουμε ότι πλέον είναι αυταπόδεικτη, για τη δεύτερηας αποσαφηνίσουμε: Ο ανθρωπισμός βλέπει τον μετανάστη ωςχρήζοντα ανάγκης ως αντικείμενο φιλανθρωπίας ενώ ο εξωτι-σμός βλέπει το μετανάστη ως ένα αφηρημένο ριζοσπαστικόυποκείμενο. Το κοινό τους πρόβλημα είναι ότι αντιμετωπίζουντους μετανάστες ως «άλλους» Αυτό που λείπει είναι η κατανόησητης κοινής μοίρας.

Υπάρχει εδώ μια υλική πραγματικότητα, μια πραγματικότηταπου οι παραπάνω αντιλήψεις επιλέγουν να αγνοούν. Οι μετανά-στες, από όπου και εάν προέρχονται, για όποιο λόγο και αν επέ-λεξαν τη μετανάστευση, όταν φτάνουν εδώ, εκπίπτουν σε μιαορισμένη κοινωνική θέση που είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Παρα-νομοποιούνται και γίνονται το πιο υποτιμημένο κομμάτι της ερ-γατικής τάξης. Πρόκειται για μια θέση που η ελληνική κοινωνίαέχει δημιουργήσει και υπερασπίζεται την διατήρηση της με μέγαζήλο. Είναι ακριβώς η θέση που της επιτρέπει να ζει ακόμα με τιςονειρώξεις του μικροαστισμού και της ευδαιμονίας. Αλλά οι και-ροί αλλάζουν.

Στο μέλλον που έρχεται λοιπόν αυτός ο «άλλος» προβάλλει όλοκαι περισσότερο όχι σαν ξέχωρο άτομο, ούτε σαν αφηρημένουποκείμενο, αλλά σαν κομμάτι μιας ενιαίας τάξης, της εργατικήςτάξης. Η υπεράσπιση λοιπόν των μεταναστών προκύπτειαπό τη συνειδητοποίηση ότι στο πρόσωπό τους υπερασπι-ζόμαστε και τη δική μας φυσική και διανοητική ύπαρξη•προκύπτει από τη συνειδητοποίηση της κοινής μας μοίραςκαι του κοινού μας συμφέροντος. Και είναι μόνο μέσα σε

αυτό το πλαίσιο που τα δύο συνθήματα «αλληλεγγύη στους με-τανάστες» και «είμαστε όλοι μετανάστες» έχουν υλικές ρίζες καιπραγματικό νόημα.

Και είναι έτσι που βλέπουμε κάπως πιο ξεκάθαρα τι μας απο-μένει να κάνουμε απέναντι στο μελλοντικό ζόφο, όπου κάθε ατο-μικότητα θα αποδεικνύεται ανεπαρκής και κάθε ατομικισμόςξεσκεπάζεται ως γυμνή, άχρηστη ιδεολογία.

Και αυτό που μας απομένει είναι ένα έργο δύσκολο αν όχι απέ-ραντο. Πρέπει να βρούμε τρόπους να επουλώσουμε τις πληγέςπου έχουν προκύψει από την παράδοσή μας στις μεσολαβήσειςκαι στις ιδεολογίες της ατομικής ελευθερίας. Απέναντι στην όλοκαι μεγαλύτερη υποτίμηση της ύπαρξης μας που μας επιφυλάσ-σει το κράτος και τα αφεντικά οι συλλογικά αυτόνομες αρνήσειςθα είναι οι μόνες αποτελεσματικές.

Θα πρέπει λοιπόν να επανοικειοποιηθούμε λέξεις όπως η δέ-σμευση και η συνέπεια που έχουν εκπέσει στο σημείο της χλεύης,να τις επανανοηματοδοτήσουμε αποδεσμεύοντάς τες από τηνσυνωνυμία τους με τον καταναγκασμό και την υποχρέωση. Νατις κατανοήσουμε και να τις βιώσουμε ως συνειδητή αφο-σίωση στους σκοπούς που αφορούν την συλλογική μαςύπαρξη και κοινότητα. Τις συλλογικές μας ανταγωνιστικέςπράξεις και σκέψεις.

Μόνο έτσι θα κατακτήσουμε εκ νέου τη δυνατότητα να διακρί-νουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, να κατανοούμε συλλο-γικά αυτόν τον κόσμο και να διαμορφώνουμε αυτόνομησυλλογική άποψη.

Μόνο έτσι θα κατακτήσουμε εκ νέου τη δυνατότητα να έχουμεαυτόνομο πολιτικό λόγο και αδιαμεσολάβητη δράση, να έχουμεμόνιμη αυτόνομη παρουσία στον δρόμο.

Και αυτά είναι εργαλεία που μας χρειάζονται. Γιατί, το έχουμεξαναπεί, ο φασισμός καλπάζει. Και όσο περνάει ο καιρός η αί-σθηση μετατρέπεται σε βεβαιότητα. Και η συλλογική μας βού-ληση να είμαστε απέναντί του μετατρέπεται σε κοινή ανάγκη.

autonome antifa3/2011

13

Η μπροσούρα που κρατάτεστα χέρια σας, είναι μέροςμιας ευρύτερης καμπάνιαςενάντια στον αντιμουσουλ-μανικό ρατσισμό. Αποτελείτη συνέχεια των συζητήσεωνκαι των δράσεων που προέκυ-ψαν μετά την πολιτική εκδή-λωση που παρουσιάσαμε στατέλη του περσινού χρόνου μετίτλο “ο φασισμός χωρίς σβά-στικα” .

Παρακάτω ακολουθούν οιαφίσες, οι προκηρύξεις και τααυτοκόλλητα της καμπάνιας.

14

Φλεβάρης 2011

Μετά την κατάληψη της Νομικής Σχολής από τους μετα-νάστες απεργούς πείνας ο δημόσιος λόγος καλύφθηκε

από το ρατσιστικό οχετό των πολιτικών κηφήνων, των δη-μοσιογραφικών φερεφώνων, των σαλεμένων μικροαστών.Ο φασιστικός εθνικός κορμός απαιτούσε την πολιτική και

φυσική εξαφάνιση των μεταναστών που προς στιγμήνείχαν σηκώσει κεφάλι. Οποιοσδήποτε αντίλογος είχε να

αναμετρηθεί πρώτα και κύρια με το ρατσιστικό τρόμο τωνημερών. Που δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται

η φυσιολογική λειτουργία των κοινωνιών μας.

Γενάρης 2011

Η δημόσια προσευχή χιλιάδων μουσουλμάνων εργατών που δουλεύουν στηνΕλλάδα θεωρήθηκε «πρόβλημα». Το αίτημά τους να αποκτήσουν έναν επί-σημο χώρο προσευχής θεωρήθηκε «πρόβλημα». Η απαίτησή τους να σταμα-τήσουν τα πογκρόμ εναντίον τους θεωρήθηκε «πρόβλημα» κι αυτή.Καθόλου περίεργο άλλωστε. Ζούνε σε μια χώρα που όλα θεωρούνται «πρό-βλημα» - όλα εκτός απ’ το να δουλεύουν με σκυμμένο το κεφάλι...

Ο πραγματικός τοίχος (που δεν είναι στον Έβρο αλλά στο μυαλό)προκήρυξη Νο 7

Οι μετανάστες εργάτες δεν είναι τουρίστες. Η κί-νησή τους παράγεται από έναν πόλεμο, ένανπραγματικό πόλεμο με τα όλα του στον οποίο τοελληνικό κράτος συμμετέχει ενεργά εδώ και χρό-νια (συγκεκριμένα από το 2001 που το ελληνικόκράτος συμμετέχει στις σφαγές στο Αφγανιστάν).Κι έτσι έχουμε έναν ωραιότατο κύκλο: Το ελληνικόκράτος και οι σύμμαχοί του κάνουν τη ζωή αδύ-νατη στα βάθη της Ασίας. Εκείνοι που ζούσαν εκείπου δεν έχει μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα, αναγ-κάζονται να φύγουν. Αναγκάζονται να καταφύ-γουν στα ίδια κράτη που κατέστρεψαν τον τόποτους. Και τότε, τα ίδια τα κράτη που τους κάνουνμετανάστες, κανονίζουν ώστε η μετανάστευσήτους να είναι και “παράνομη”. Και όλο αυτό σε εμάςτους υπηκόους σερβίρεται ως ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!...

15

Μάρτης 2011

Η χρονιά στην Αίγυπτο δεν ξεκίνησε με εξέγερση, αλλάμε μια τυφλή βομβιστική επίθεση σε χριστιανική εκ-κλησία, που άφησε πίσω της 21 νεκρούς. Το αιγυ-πτιακό Υπουργείο Εσωτερικών «έδειξε» ως δράστεςτης επίθεσης αιμοσταγείς μουσουλμάνους, προσπα-θώντας να πυροδοτήσει έναν θρησκευτικό εμφύλιο. Ηεπιθυμία του Μουμπάρακ και των φίλων του απέτυχεοικτρά. Για εβδομάδες χριστιανοί και μουσουλμάνοιέδιναν κοινές μάχες. Ανάμεσα στ’ άλλα και για το ότι τοίδιο τους το κράτος βρισκόταν πίσω απ’ την βόμβα στοψαχνό. Ήταν μια σπάνια στιγμή ενότητας και ως τέτοιαάξιζε να επισημανθεί.

Οι εξεγέρσεις που συντάραξαν τον αραβικό κόσμο εκτός απ’ τησυντριβή των στρατιωτικών δικτατοριών που για χρόνια κυβερ-νούσαν με το βούρδουλα, πέτυχαν και κάτι ακόμα: κατέρριψανόλα τα στερεότυπα που μεθοδικά και με σύστημα ξέρναγε εναν-τίον των αράβων προλετάριων ο δυτικός ρατσισμός. Ξαφνικά οι«σκοταδιστές» μουσουλμάνοι έκαναν σκόνη τις χούντες και τουςμπάτσους τους. Ξαφνικά οι «θρησκόληπτοι» μουσουλμάνοι πέτα-γαν πέτρες στο ίδιο οδόφραγμα με τους χριστιανούς αδελφούςτους. Ξαφνικά οι «οπισθοδρομικές» μουσουλμάνες βρέθηκανστην πρώτη γραμμή του αγώνα. Ξαφνικά οι «ανορθολογικοί» μου-σουλμάνοι επέδειξαν οργανωτικές δομές, που στα μέρη μας τιςδιαβάζουμε στα βιβλία των εξεγέρσεων. Όμως ούτε η Αίγυπτος,ούτε η Τυνησία προέκυψαν «ξαφνικά». Μάλλον εμείς «ξαφνικά»ξετυφλωθήκαμε. Και μάθαμε έναν άλλο κόσμο...

16

autonomeantifaáíôéöáóéóôéêÞ óõíÝëåõóç

autonome.antifa@yahoo.com