+ All Categories
Home > Documents > MOžNOSTI DIALOGU

MOžNOSTI DIALOGU

Date post: 18-Mar-2016
Category:
Upload: a-villar
View: 247 times
Download: 4 times
Share this document with a friend
Description:
Catálogo de la exposión de Miquel Wert y A Ruiz Villar en la Galeria Beseda, Ostrava. República Checa.
55
MOžNOSTI DIALOGU Miquel Wert / A. Ruiz Villar DIALOGUE DIMENSIONS DIMENSIONES DEL DIÁLOGO Galerie Beseda, Ostrava 2. srpna - 14. září 2012
Transcript

MOžNOSTI DIALOGUMiquel Wert / A. Ruiz Villar

DIALOGUE DIMENSIONSDIMENSIONES DEL DIÁLOGOGalerie Beseda, Ostrava2. srpna - 14.září 2012

MIQUEL WERT

Miquel Wert (Barcelona, 1982) es un pintor de origen hispano-sueco que actualmente vive y trabaja en París (Francia). Licenciado en Bellas Artes por la Universidad de Barcelona, sus pinturas, murales y dibujos se exhiben a nivel internacional en numerosas exposiciones individuales y colectivas desde el año 2000.

Entre las exposiciones individuales destacan las realizadas en: ‘Sala d’Art Jove de la Generalitat’ (Barcelona, España 2005), ‘Cinémanivel’ (Redon, Francia 2008), ‘KGallery’ (Milano, Italia 2009), ‘Espace d’Art et de Création El Teatro’ (Túnez, Túnez 2010), ‘TPK Arts Plàstiques - Centre d’Art Tecla Sala’ (L’H, Barcelona, España 2010), ‘Galerie Art du Temps’ (Cléon-d’Andran, Francia 2011) y ‘Galerie Charlot’ (París, Francia 2012). Colabora regularmente con ‘Galería Esther Montoriol’, ‘Galería Anquins’ y está representado por la ‘Galerie Art du Temps’ y ‘Galerie Charlot’ en Francia.

Ha sido galardonado con las becas/residencias del ‘Cercle Artístic de Sant Lluc’, ‘Torrearte’ y ‘JISER Reflexions Mediterrànies’.

Sus obras se encuentran en en el Fondo de Patrimonio Artístico de la Universidad de Barcelona (España), Archivo Blütenweiss (Alemania), JISER (España/Túnez) y colecciones privadas en Francia, Alemania, Portugal, España, Suecia, Suiza, Singapur, Túnez y Reino Unido.

Puede consultar el CV completo y ampliar otras informaciones en: www.miquelwert.com

Miquel Wert. Foto: Siwar Muller

Miquel Wert (narozený v Barceloně roku 1982) je malířem hispánsko-švédského původu. Současně žije a pracuje v Paříži. Miquel vystudoval fakultu výtvarných umění na univerzitě v Barceloně (UB). Jeho obrazy, nástěnné malby a kresby jsou vystaveny mezinárodně v mnoha sólových a kolektivních sbírkách od roku 2000.

Mezi největší jeho úpěchy patří výstavy v: ‘Sala d’Art Jove de la Generalitat’ (Barcelona, Španělsko 2005), ‘Cinémanivel’ (Redon, Francie 2008), ‘KGallery’ (Milano, Itálie 2009), ‘Espace d’Art et de Création El Teatro’ (Tunis, Tunisko 2010), ‘TPK Arts Plàstiques - Centre d’Art Tecla Sala’ (L’H, Barcelona, Španělsko 2010), ‘Galerie Art du Temps’ (Cléon-d’Andran, Francie 2011) a ‘Galerie Charlot’ (Paris, Francie 2012).

Dále pravidelně vystavuje v galerii Esther Montoriol a v Galerii Anquins a je zastoupen galeriemi Art du Temps a Charlot ve Francii.

Miquel je také nositelem ocenění od ‘Cercle Artístic de Sant Lluc’, ‘Torrearte’ a ‘JISER Reflexions Mediterrànies’.Díla Miquela Werta jsou v uměleckém památkového fondu na univerzitě v Barceloně (Španělsko), File Blütenweiss (Německo), JISER (Španělsko / Tunisko) a v soukromých sbírkách ve Francii, Německu, Portugalsku, Španělsku, Švédsku, Švýcarsku, Singapuru, Tunisku a Anglii.

Jeho úplný životopis a další informace najdete na:www.miquelwert.com

‘Enfermeras en reposo’ ‘Sestry na odpočinku’130x97cmÓleo y carbón sobre tela. (Olej a křída na plátně)2004

MIQUEL WERT

‘Homenaje a Buñuel’ ‘Pocta Buñuelovi’89x130cmÓleo y carbón sobre tela. (Olej a křída na plátně)2007

‘Sin título’ ‘Bez názvu’34’5x34’5cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2007

MIQUEL WERT

‘Sin título’ ‘Bez názvu’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2008

‘Sin título (Park)’ ‘Bez názvu (park)’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2008

MIQUEL WERT

‘Sin título (Skramsta)’ ‘Bez názvu (Skramsta)’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2008

‘Sin título’ ‘Bez názvu’81x116cmCarbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně)2008

MIQUEL WERT

‘Repairing the shoes after the last trip...’ ‘Oprava bot po poslední cestě’81x116cmCarbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně) 2008

‘Out of order / Fuera de servicio’ ‘Mimo provoz’116x89cmCarbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně) 2009

MIQUEL WERT

‘Presencias de mayo’ ‘Květen je tady’86x119cmCarbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně)2009

‘Escena Interior / Solstickan’ ‘Scéna v pokoji / Solstickan’81x116cmCarbón sobre tela. (Křída na plátně)2009

MIQUEL WERT

‘Al sol’ ‘Slunce’116x81cm Carbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně)2011

‘Plage de rochers I’ ‘Kamenná pláž I’116x81cmCarbón sobre tela. (Křída na plátně)2011

MIQUEL WERT

‘Plage de rochers II’ ‘Kamenná pláž II’116x81cmCarbón sobre tela. (Křída na plátně)2011

‘Corrientes’ 81x116cmCarbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně)2011

MIQUEL WERT

‘Les 3 filles’ ‘Tří dívky’130x89cmCarbón sobre tela. (Křída na plátně)2011

‘Détour’ ‘Objížďka’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2011

MIQUEL WERT

‘De l’autre côté’ ‘Na druhé straně’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2011

‘L’arrêt décisif’ (La parada decisiva)61x50cmCarbón sobre tela. (Křída na plátně)2011

MIQUEL WERT

‘Parade’ ‘Průvod’50x61cmCarbón sobre tela. (Křída na plátně)2011

‘Maine départ’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2012

MIQUEL WERT

‘Les ramasseuses’ ‘Sběrači’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2012Colección privada. República Checa.

‘Surveillance’ ‘Rozhled’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2012

MIQUEL WERT

‘Sin título’ ’Bez názvu’35x35cmCarbón y acrílico sobre madera. (Křída a akryl na dřevě)2011Colección privada. República Checa.

‘Silhouettes’ ’Postavy’65x81cmCarbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně)2012Colección privada. Galerie Beseda. República Checa.

MIQUEL WERT

‘Tous les quatre’ ’Všichni čtyři’65x81 cmCarbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně)2012

‘Vision Privilégiée’ ’Nadhled’61x50cmCarbón y acrílico sobre tela. (Akryl a křída na plátně)2012

MIQUEL WERT

1/5/2012(11h10) A.R. Quizá una de las variables comunes en nuestra obra sea el paso del tiempo. Tengo la sensación de que se trata de forma distinta pero que no deja de ser una constante tozuda en nuestro trabajo.

En mi caso, el tiempo, ya sea impreso en el pro-pio proceso de envejecimiento de los materiales o en la representación de las heridas cicatriza-das, representa la búsqueda de algún tipo de estabilidad. Es la imagen de alguna manera de verdad a la que acogerse. El tiempo, que nos lleva inevitablemente hacia el final, conforma —porque a través de su influencia apreciamos la vida— un rail que nos ofrece, al menos, un camino visible. El paso de A a B. A menudo pienso que la representación del paso del tiempo en mi obra no deja de ser un reflejo del miedo que sentimos cuando somos conscientes de que el proceso es inexorable. Es como si, pudiendo plasmar el paso de los días a través de la textura del papel, consiguiera que el tiempo pasara de largo y se olvidara de mí.

Por otro lado, el paso del tiempo es un camino hacia la belleza porque es un camino verdadero. Es la representación de la dinámica constante de las cosas. El tiempo es hermoso porque es simple y porque, aunque lo arrastre todo consigo, está absolutamente vacío.

3/5/2012(7h50) A.R. Miquel, estoy pensando que con esta cadencia (que por otro lado ya me parece bien) lo podríamos hacer por email, ¿no? ¡Salud!

11/5/2012M.W. Antes de nada, perdona por el retraso en mi comentario (totalmente injustificado).Quería responder con tranquilidad, y evitar posibles confusiones que una respuesta rápida pudieran ocasionar. Aunque para ser sinceros, tampoco se trata de una respuesta, sino de un contrapunto a tus ideas. Y el ‘tiempo’ —nunca más acertadamente— ha jugado en mi contra...Justamente iba a proponer lo mismo. Seguir el diálogo por email. Veo que será más fácil, pues recibiremos las notificaciones de aviso y podremos adjuntar archivos sin limitaciones. Mea culpa... el otro sistema no ha resultado muy buena idea.

Bajo mi texto he copiado toda la corresponden-cia registrada hasta ahora en la otra plataforma.Seguimos...

Comparto tu obsesión por el paso del tiempo; aunque no por su condición de dueño y señor

de nuestra vida (datada con fecha de caducidad) sino por la red que de manera maravillosa teje entre generaciones. A través de la memoria personal en ocasiones, pero también a través de objetos físicos... Donde el papel y sus aliados juegan un rol de primera magnitud.

Me gusta cuando hablas de manera positiva del tiempo, de su belleza implícita. Quizás eso sí que puede unir nuestros trabajos... una admiración (y respeto) hacia su enorme poder. Quizás es esa belleza lo que busco, cuando me recreo con los archivos heredados. Me gusta trabajar con el concepto de archivo, pues no se trata tanto de un baúl cerrado y estático que heredamos como de un archivo dinámico y en constante expansión. La memoria personal, puede enriquecerse de elementos ajenos, que una vez asimilados llegan a formar parte de nuestra historia.

Da la casualidad de que hace poco leí una entrada en el blog de un pintor —Pepe Cerdá— que viene como anillo al dedo porque habla de algunos de los temas que tratamos. Concluye con una frase del Lute (acerca de la libertad): ‘El tiempo es vida y la vida es tiempo’.Espero poder encontrar el tiempo que me ha faltado estas últimas semanas para seguir de manera fluida nuestra comunicación. No lo interpretes como una pérdida de interés.

13/5/2012A.R. ‘No existe la casualidad, y lo que se nos presenta como azar surge de las fuentes más profundas.’

—Johann Christoph Friedrich von Schiller.

Cuando dices que el tiempo es ‘la red que de manera maravillosa teje entre generaciones’ no he podido evitar pensar en la inquietud que me atrapa últimamente: la idea de los cruces. Sólo un ejemplo, el libro de DuchampA que me enviaste —que es cierto que está descatalo-gado y que no dudes que voy a ‘encuadernar’ para ti— se ‘cruza’ este fin de semana con una entrada del nuevo blog de Vila-Matas que también me recomendaste tú. En ella, el escri-tor barcelonés, por el que siempre he sentido especial predilección, explica que su obsesión por Duchamp viene, ni más ni menos, del libro de Pierre Cabanne. Ya hace un tiempo que he dejado de usar la palabra casualidad, la he cam-biado por ‘cruce’. No creo que exista eso que la mayoría se empeña en denominar coinciden-cia. Pienso, en cambio, que la casualidad es un lenguaje superlativo que aparece de repente y que se va como ha venido: súbitamente. Como si tratara de jugar con nosotros retándonos a que la descifremos.

Desde el primero de Mayo de este 2012, los artistas Miquel Wert y Albert Ruiz mantienen una charla epistolar acerca de las cuestiones que les acercan —o alejan— como creadores: influencias, proceso creativo, pasiones y miedos. Aquí encontrarán una porción de un diálogo incondicional que posiblemente haya renunciado a terminarse.

Od května roku 2012, vedli Miquel Wert a Albert Ruiz mezi sebou rozhovor o tématech, které je jako umělce sbližují anebo naopak rozdělují; Vlivy a tendence, kreativní proces, vášeň a strach… a mnoho dalších otázek můžete najít v následujícím dialogu, který má své budoucí pokračování.

1/5/2012(11h10) A.R. Jednou z věcí, která by mohla být společná v naší tvorbě, je fénomen “plynutí času”.

Já si pod pojmem času představuji hledání jakési stability. Čas, který nevyhnutelně vede k závěru formy, životní příčka, která nás všechny spojuje neviditelným způsobem. Čas je přesun z bodu A do bodu B. Myslím si, že průběh času, jak je zobrazeny v mé tvorbě, není zrcadlem strachu, který možná cítíme, když si uvědomíme, jak je tento proces neúprosný. Když tvořím, cítím se, jako bych byl schopen zachytit plynutí času pomocí textury papíru.

Na druhou stranu, plynutí času je cesta ke kráse, protože tato cesta je pravdivá. Čas je zastoupením stálých dynamických věcí. Čas je krásný, protože je jednoduchý a v jednoduchosti je krása.

03/05/2012(7h50) A.R. Miqueli, co si myslíš o tom, že bychom vedli tento dialog přes emaily? Zdravím!

11/05/2012M.W. Za prvé bych se chtěl omluvit za opožděnou reakci ke Tvému komentáři (zcela neoprávněné).Chtěl jsem si nejprve vše promyslet a odepsat s klidem, tím se vyhnout možnému nedorozumění, které by mohlo nastat v důsledku uspěchané odpovědi.I když, abych byl upřímný, ani tohle není odpověď, ale kontrapunkt k tvoji představě času. A “čas” v tomto případě hrál proti mně…Mimochodem jsem chtěl navrhnout totéž. Pokračovat v našem dialogu přes emaily. Myslím si, že je to nejednodušší cesta komunikace. Pokračujeme…

Sdílím Tvůj názor ohledně procesu času, ale ne kvůli tomu, proztože je pánem našich životů (s datem expirace), ale proto, že čas vidím jako nádhernou sítˇ tkanou mezi generacemi. Zahrunuje nejen vzpo-mínky každého z nás, ale i fyzické objekty ... V našem případě hraje nejdůležitější roli papír a jeho spojenci.

Líbí se mi, když mluvíš pozitivně o času a jeho implicitní kráse. Snad tenhle názor nás spojuje po pracovní stránce - obdiv (a respektování) jeho obrovské síly. Snad je to ta krása, kterou hledáme ve starých archívech.

Rád pracuji s pojmem archív, protože nezní tak uzavřeně a staticky; naopak archív je pro mě dynamicky, neustále se rozšiřující. Naše vzpomínky se vžy můžou obohatit o cizí prvky, které se přízpůsobí tak, že se jednou stanou součástí naší historie.

Nedávno jsem četl což je blog malíře Pepe Cerda, který mi v této naši konverzaci přišel velmi vhod. S hodou okolnosti se taky zaobírá pojmem času a dochází k závěru, že: “Čas je život a život je čas”.Doufám, že se mi podaří najít čas, který mi v posledních týdnech schá-zel, a budeme tak moci pokračovat v naši konverzaci bez problému.

13/5/2012A.R. “Náhoda není povrchní záležitost, má hlubší význam, než se zdá.”

-Johann Christoph Friedrich von Schiller.

Když ses zmiňoval že: “... čas vidím jako nádhernou sítˇ tkanou mezi generacemi”, okamžitě se mi vybavila myšlenka, která mě v poslední době uchvacuje: Myšlenka prolínání se cest. Příkladem: Kniha od Duchampa, kterou jsi mi věnoval, se nepřímo dotýká s odkazem, který jsi mi doporučil nejen ty - nový blog od Vila-Matas (jednoho z mých oblíbených autorů, ne-li můj nejoblíbenější). Ten se s velkým zaujetím zmiňuje o Duchampovi, stejně tak jako další autor Pierre Cabanne, kterého právě čtu. Díky této úvaze jsem přestal používat slovo “ná-hoda”, snažím se ho obkreslit jinými význami, jako například slovem “prolínání”. Myslím, že náhoda je něco metafyzického, co náhle končí, stejně jako začalo. Je to něco, co si hraje s našimi životy, a bylo by zajímavé jednou rozluštit, co to je.

Quizás todo esto entronque de alguna manera con tu idea del archivo en expansión. Me interesa la naturaleza de los cruces que ocurren en tu obra. Un momento detenido en el tiempo que vuelve a detenerse, sólo que ahora en otro momento distinto, en otro contexto, aunque —y esto está cargado de belleza— dentro del mismo concepto de ‘tiempo’.

Dos instantes idénticos que se detienen de forma superpuesta en dos espacios de tiempo distantes. Dos momentos intertextuales. El mismo momento. Hay que estar atentos porque nada es una coincidencia. Tal vez descifrar ese lenguaje podría darle sentido a las cosas.

21/5/2012M.W. Tienes razón en que ‘casualidad/coin-cidencia’ son términos que llevan demasiado implícitos el factor ‘azar’. La cita de Schiller lo resume perfectamente.

Comparto tu idea de que ‘nada es una coinci-dencia’. Quizás sería más adecuado recurrir al término de Jung ‘sincronicidad’... que entronca-ría con el sistema de red que te comentaba ante-riormente, y se acercaría a tu reciente obsesión por la idea de los cruces.

Durante largo tiempo también leí a Vila-Matas1

con muchísimo interés, quizás seducido por su capacidad de presentar lugares, momentos y personajes. Acompañaba estas lecturas de un bloc de notas en el que iba anotando por temas las referencias que más adelante quería ampliar. Era para mí algo así como una invitación a tirar del hilo y recuperar las fuentes de las que él mismo bebe.

Me gustó interpretarlo como una serie de lecciones particulares sobre arte y vida. Un entramado de puertas por abrir (de las que ima-gino que aún no he salido, aunque ya no conste entre mis lecturas de cabecera).

Pensándolo un poco más, recientemente he aca-bado de leer la novela de Hemingway ‘A Movea-ble FeastB’ —Paris era una fiesta*— así que... por qué no interpretarlo como consecuencia directa de esas lecturas a golpe de bloc y lápiz.

Querría evitar ser redundante en esta búsqueda de caminos cruzados. Pero creo que esta obsesión/admiración/respeto hacia una serie de referencias o datos (capital en la obra de V-M), es compartida por tu universo hipertextual o mejor dicho hipertextural, y por mis propuestas pictóricas. La construcción artística referencial a partir de fuentes ajenas conforma la columna vertebral de nuestro trabajo.

Me da la sensación que aún no hemos entrado en materia... pero antes de desviarme por los de-rroteros de la plástica, quisiera pasarte el testigo, por el bien del intercambio de palabra.

*Fuente ineludible en el ‘París no se acaba nuncaC’ de V-M.

PS: ¡Gracias por la propuesta de futura encua-dernación! Todo un detalle (de alguna manera el libro adquiere un valor añadido).

03/06/2012A.R. Sincronicidad sin duda.

Desde hace unos días he comenzado a anotar las ‘coincidencias’ en un pequeño diario sin saber siquiera con qué objetivo.

A mí, en cambio, me hubiera venido muy bien que hubieras sido tú quien ‘entrara en materia’. Como te decía, ahora estoy metido de lleno en el trabajo para Ostrava y no voy a negar que con un cierto vértigo, digo vértigo por no decir pánico. Siento una especie de temor al bloqueo: nada nuevo, lo sé. Seguro que sabes mejor que yo que es un tipo de angustia que no deja de inquietar. Por eso ahora me cuesta ‘entrar en materia’. En mi profesión de director de arte existen también esos momentos de ‘vacío’, pero siempre he sentido que eran relativamente fáci-les de solucionar mediante la técnica y la expe-riencia. En el caso de la expresión plástica, más libre y más traicionera también, como no creo dominar la técnica y pienso que la experiencia no me valiese de mucho siento que el vértigo se puede transformar en angustia.

Por otro lado, desde que conozco tu trabajo se me plantea una duda. Tiene que ver con el

1. Manuscrito original de Vila-Matas.

Snad tohle všechno propojování nějakým způsobem souvisí s Tvojí myšlenkou o rozšiřování archivů. V tvé práci mě hodně zajulo, jak spojuješ okamžiky. Tvá témata jsou většinou momenty, kzteré jsou by jako zmara-zeny v čase a které se znovu objeví v jiněm kontextu a v jiné době.

Dva identické momenty, které se prolínají ve dvou různých obdobích. Dva intertextualní momenty. Stejný čas.

Závěrem bych chtěl říct, že je třeba být opatrný, protože jak se zdá, nic není náhoda. Mohl by nám jazyk rozluštit podstatu věci?

21/5/2012M.W. Máš pravdu, že “šance / náhoda,” jsou termíny, které jsou příliš implicitní. Zmíněný citát od J.C.F. Von Schiller to výborně vystihuje.

Jak už jsem napsal výše, sdílím Tvůj názor, že “nic není náhoda”. Možná by bylo vhodné tady zmínit termín ‘synchronicita’ od Junga ... označení pro příčinně nevysvětlitelné (akauzální) setkání dvou nebo více událostí v čase, které tím na úrovni prožívání subjektu získávají význam.

I já jsem se dlouhou dobu zabýval Vila-Matasem1 ( a musím podotk-nout, že s velkým zájmem), snad také díky jeho schopnosti prezentovat místa, momenty a znaky úžasným způsobem. Své poznatky a potřehy si zaznamenával do bločku a chtěl je později rozšířit. Je to pro mě zdroj, ze kterého můžu čerpat inspirace, jsou to moje soukromé lekce o umění a životě.

03/06/2012A.R. O synchronicitě není pochyb.

Už několik dní si poznamenávám různé náhody, aniž bych přesně vděl, za jakým účelem to dělám. Asi by bylo pro mě nejlepší, kdyby jsi mi pomohl tím, že budeš vznášet nové podněty do našeho dialogu a tím se pomalu třeba pomalu dostaneme k jádru věci. Jak jsem Ti vysvětlil, jsem teď velmi zaneprázdněn přípravami pro Ostravskou výstavu a nepopírám, že mám pocity vertiga, ne-li paniky. Cítím strach z blokace, není to nic nového, já vím, ale Ty sám víš lépe než já, jaké je cítit takovou úzkost, která ti nedá spát.

Docela mi teď trvá se dopracovat k nějakemu základu. V mé profesi výtvarného ředitele jsem mnohokrát zažil okamžiky “prázdnoty” , ale vždycky jsem cítil, že se sami vyřeší pomocí techniky a zkušenosti. V případě plastického vyjádření, které je svobodnější a zrádnější , mi chybí určitá jistota a zkušenosti. Mám pocit, že má závrať se přemeňuje na úzkost. Ohledně Tvoji práce mám otázky, týkající se témat, které tvé orazy reprezentují. Působí na mě tak tajemně a napínavě. Mám pocit, že se tato Tvoje díla do tebe magicky vpíjejí, ale na druhé straně i mlčí, když něco nechtějí říct.

Momentálně čtu sbírkou rozhovorů s Francise Bacona a, jak jinak, ji shledávám fascinující. S pozdravem!

12/06/2012M.W. Příteli! Máš snad na mysli knihu Davida Sylvestera? Je to jedna z mých “zásadních” knih. Četl jsem ten text, když jsem navštěvoval

misterio, con las preguntas que sugieren las imágenes que representas. Hay algo excitante en lo que esas imágenes no cuentan. A menudo me planteo cuánto de voluntario hay en todo eso. Es decir, hasta qué punto las imágenes se adueñan de ti e imponen su propia magia, callando lo que nos quieren ocultar. No he leído a Hemingway. Sé que debería. Ahora estoy con una recopilación de conversaciones con Francis Bacon y, claro, me está pareciendo fascinante. ¡Salud!

12/06/2012M.W. ¡Hombre! ¿el libro de David SylvesterD, quizás? Es uno de mis ‘esenciales’. Leí ese texto cuando frecuentaba de manera recurrente la biblioteca de humanidades de la UB. Más tarde compré la edición de bolsillo en tapa blanda, ahora llena de anotaciones además de bastante deteriorada por el trajín de transportarla a todas partes. En su día compartí unas líneas en mis archivos online. Y ahora disfrutaría releyendo unos pasajes (desgraciadamente lo tengo en Barcelona como tantos otros libros que no he podido aún traer a Francia). Comprendo/com-parto tu fascinación por estas entrevistas.

Referente a tu pregunta sobre el poder de sugerencia de las imágenes que represento, me vienen como caídas del cielo las conversaciones de Bacon que hemos rescatado, concretamente cuando hablan de fotografía:

DS: ¿Sabes qué es lo que te obsesiona concreta-mente de ella (la fotografía)? ¿Su inmediatez? ¿Las formas sorprendentes que aparecen en ella? ¿Su textura?

FB: Creo que es ese leve distanciamiento del hecho, que me hace volver más violentamente al hecho. A través de la imagen fotográfica comienzo de pronto a vagar dentro de la imagen y abro lo que yo considero su realidad más de lo que podría

hacerlo mirando directamente. Las fotografías no son solo puntos de referencia. Son muy a menudo reactivadoras de ideas. (…)

Del mismo modo que para Bacon, para mí una imagen —no una cualquiera— es un punto de partida para plantear(se) ciertas cuestiones. Es por eso que desde hace un tiempo me gusta trabajar a partir de imágenes encontradas (por ejemplo en mercadillos/rastros)... Me encanta sumergirme en la imagen, perderme en la escena congelada, la atmósfera, las acciones, los personajes, pero a su vez dejarme fascinar por el papel, las heridas, las alteraciones de la materia y el azar. Me sirvo de estas referencias para recrear lo que para mí siempre ha sido el misterio de la existencia.

Puede que suene a palabras mayores, pero siento que algunas de esas ‘banales’ fotografías contienen ‘el todo’: el acto de mirar y ser visto, el amor y el deseo, el artificio y la simplicidad, el accidente y la teatralización, el drama y la tensión entre personajes... Quizás son cosas que no se perciben de un primer vistazo. Quizás por eso trabajo con ellas, intentando mezclarme con esos ‘actores’, entenderlos, aprender el porqué de esa composición, también jugar y manipu-lar, claro. Y sobre todo velar y revelar en un lento proceso manual en el que intervienen la reflexión y el azar a partes iguales.

Es tan alto el grado de fascinación que siento por estas fuentes que efectivamente, podría de-cir que un gran porcentaje de ellas se apoderan de mí y contribuyen en gran medida a silenciar parte de lo que no interesa profundizar (o más bien, lo que interesa alejar).

Como ya hablábamos anteriormente un aspecto importantísimo en este trabajo, es el de la digni-ficación y el respeto hacia un material de dese-cho (recordemos que muchas de esas imágenes son encontradas en estados de deterioro avan-

2. 1ª Imagen

3. 2ª Imagen.

knihovnu humanitních věd na universitě v Barceloně. Později jsem si koupil její brožované vydání, které je teď plno mých poznámek. Na mém blogu si můžeš přečíst pár řádků z této knihy. Momentálně si znovu pročítám její pasáže (bohužel jsem v Barceloně nechal mnoho knih, které si chci nechat poslat do Francie).

Co se týče tvoji otázky ohledně síly obrazů a toho, co představují. Docela mi příjde vhod vyjádření od F. Bacona. Jde o úryvek dialogu mezi Davidem Sylvestem a F. Baconem. Otázka se týkala jeho zájmu o fotografování:

DS: Co máš tak rád na fotografiích/fotografování? Bezprostřední? Forma, v jaké se může vyplynout? její textura?

FB: Prostřednictvím fotografií začínám vstupovat do obrazu a otevírat to, co si myslím, že je ve skutečnosti realita, než to, co prvotně na fotografií vidíme. Fotografie nechápu jenom jako referenční body. Jsou velmi často reaktivace nápadů. (...)

Stejně jako pro Bacon, tak i pro mě je fotografie, jakýsim výchozím bodem pro získání nových témat ( ne ale každá fotografie ). Je to také důvod, proč mě baví pracovat s fotografiemi. ... Rád se ponořuju do obrazu, hraju si s kompozicemi, nasávám atmosféru, akce, postavy. Používám tyto odkazy znovu a vytvářím to, co pro mě bylo vždy záhadou existencí.

Může to znít odvážně, ale mám pocit, že některé z těchto ‘triviálních’ fotografií obsahují “celek”: akt nazírání a být viděn, lásku a touhu, ra-finovanost a jednoduchost, drama a napětí mezi postavami ... Možná, že tyto věci nejsou vidět na první pohled. Možná proto, že s fotografie-mi už delší dobu pracuji, rozumím lidem na nich tak, že s nima můžu manipulovat a hrát si, že vytváří harmonickou skladbu.

Velmi důležitým aspektem mé práce je důstojnost a úcta k materiálu, který používám (mnoho z těchto fotografií se nachází ve vysokém stádiu poškození). Myslím, že mám stěstí pracovat s poklady, které dnes mají malou nebo žádná hodnota pro některé lidí.

Pro názorné pochopení se s vámi podělím o dvě fotografie, které jsem získal tento víkend v Vanves (Francie).

První:Tento zachycený okamžik mě bez pochyby vede k tomu, abych si něco představil a aktivuje/vede mě k pocesu tvorby (jak říkal Bacon, snímky jako “reaktivátory myšlenek”). Vše je tam, kde má být.

Tmavá skvrna v popředí s nedokonalostmi a nečistotami sobě vlastní-mi. Připomíná překážku, keř, nebo živého tvora, který přerušuje volný a drobný krok obou děvčátek.

zado y totalmente desvinculadas de su fuente/poseedor original). Me considero afortunado de poder descubrir y trabajar con tesoros que hoy en día nadie, o poca gente, valora.

Para ilustrar e intentar transmitir lo que digo, compartiré contigo dos fotografías adquiridas este mismo fin de semana en Vanves (Francia).

1ª Imagen2: Este momento capturado, me impulsa sin duda a imaginar, y activa/impulsa el proceso de creación (como decía Bacon, imágenes como ‘reactivadoras de ideas’). Todo está donde debe estar. La mancha oscura en primer plano, con sus imperfecciones e impurezas. Sugiriendo un obstáculo, arbusto o ser vivo que interrumpe el paso ligero y grácil de las dos niñas.

La posición de los cuerpos, las distancias, su mirada fijada en un punto indeterminado, los vestidos blancos (como si de un uniforme de la feminidad por revelar se tratase). El entorno neutro y familiar.

El temor o respeto.

Esta disección por planos termina haciéndome sentir las fuentes como propias.

A través de mi trabajo pictórico intento trans-mitir al espectador ese estado de efervescencia que siento en esta inmersión analítica.

¿Cómo aceptar que esta imagen iba a perderse en la eternidad?

2ª imagen3:El desequilibrio compositivo, ese contraste de actitudes, y la mesa en primer plano que —como una carretera— nos acerca/prepara hacia el sujeto retratado.

¿Y ese choque de copas...? ¿a quién se le hubiera ocurrido un detalle tan sutil para transmitir un tal estado de ensimismamiento? Cuando lo discerní entre montones de fotografías, supe que estaba frente a algo especial.

La mirada vacía acompaña, claro está.

Una de las razones por las que admiro tu trabajo, es que de alguna manera eres capaz de plantear una serie de cuestiones o enigmas, prescindiendo de claras referencias representativas, y trabajando más sobre el aspecto abstracto. Lo envidio sanamente. Y me dan ganas de ir más allá en mi búsqueda

personal (simplificar, buscar esa pureza esencial). Posiblemente sea el rigor y el orden dentro de esa abstracción lo que me atrae. El amor por los orígenes humildes del material. Pero sobretodo esa invitación al sueño a través de esas geometrías rasgadas, marcadas y llagadas. Geografías del pen-samiento. Una línea de tiempo* materializada.

Me gustaría que me hablaras del origen de una de tus piezas. Su concepción a partir de un esbo-zo, el impulso por enfrentar ciertos materiales, las motivaciones...

PS: Espero que la angustia (temor al bloqueo) haya dejado paso a la adrenalina y energía nece-saria para esta recta final. No hay nada que hacer, siempre está allí. Puedo asegurártelo.

Y ya que hemos hablado de libros, ¡agradezco una vez más (y que conste por escrito) el gesto de enviarme las entrevistas de Duchamp!

*O timeline (como tú mismo sugerías)

14/06/2012A.R. El libro de David Sylvester, sí señor. Des-cubriendo mil maneras de definir tantas cosas tan esenciales y tan complicadas de describir. Me gusta mucho cuando habla de sistema ner-vioso, diferenciándolo del cerebro. La expresión representativa y la no representativa y, sobre todo, cuando habla del instinto asegurando que es incapaz de saber lo que es y confesando —como tantos otros, claro— que es su única guía.

Primero de todo quiero agradecerte tu último correo. Ha sido fascinante poder comprender mejor tu manera de trabajar. Te comprendo muy bien cuando dices creer que esas fotos contienen ‘el todo’ y te aseguro que tu mano les proporciona una perspectiva merecidísima que de otra manera nunca hubieran podido tener.

Una de las características esenciales de lo que hago, que por otro lado entronca con mi manera de trabajar, es la de los materiales ‘encontrados’. Es ahí donde el instinto se encuentra con otro de los conceptos inexorables y comunes también: el azar. El azar que no deja de aparecer en la obra —y en los pensamientos— de personajes de los que ya he-mos hablado en otras ocasiones como Duchamp, John CageE o el propio Bacon. Azar, instinto, en definitiva, indeterminación.

Por otro lado, debo decirte que me siento muy halagado por tus comentarios acerca de mi tra-

4. Jaula grande.

Pozice těl, vzdálenosti, jejich pohled upřený na neurčený bod, bílé šaty(jako by se jednalo o stejnokroj ženskosti, která má být odhalena). Neurtrální a rodinné prostředí.

Strach nebo respekt.

Toto pitvání podle záběrů ve mně nakonec vvolává pocit, že jejich zdroje jsou mé vlastní. Prostřednictvím mé výtvarné práce se pokouším předat pozorovateli tento stav vření, který cítím při této vlastní analýze. Jak si jen představit, že se tento snímek měl navždy ztratit?

2. snímek:Nezdařená rovnováha, ten kontrast mezi postoji a a stůl v popředí, který nás přibližuje/připravuje jako cesta k portrétovanému subjektu.

A to ťuknutí poháry...? Koho by napadlo tak nenápadný detail, aby mohl předat takovýto stav zamyšlení? Když jsem ho rozlišil mezi hro-madami fotek, hned jdem věděl, že mám před sebou něco zvláštního.

Pohed do prázdna doprovází, to je jasné.

Jedním z důvodů, proč obdivuji Tvou práci, je, že jseš nějakým způsobem schopen nastolit řadu otázek nebo tajemství, přičemž se dokážeš obejít bez typických jasných referencí a pracuješ více na abstraktním aspektu. Tiše Ti to závidím a mám chuť zajít dál v mém osobním hledání (zjednodušit to, vyhledat tu základní dokonalost). Možná že to, co mě přitahuje, je preciznost a pořádek (v rámci této abstrakce), láska ke skromnému původu tohoto materiálu, ale hlavně to pozvání ke snu prostřednictvím této potrhané, poznačené a poraněné geometrie. Geografie myšlení. Realizovaná linie času*.

Chtěl bych, abys mi povykládal o původu jednoho z tvých děl. Jeho koncepce od náčrtu, impulz čelit určitému materiálu, motivace...

P.S. Očekávám, že úzkost (strach z bloku) ponechala průchod adrenalinu a energii potřebné pro tuto poslední fázi. Není třeba nic dělat, vždy tam bude. Může Tě o tom ubezpečit.

A když už mluvíme o knihách, ještě jednou ti děkuji (nechť je to uvedeno písemně), že jsi mi poslal Duchampovy rozhovory!

*Nebo timeline (jak jsi sám navrhoval)

14/06/2012A.R. Kniha Davida Sylvestra, to je něco. Odhalil jsem tisíc způsobů, jak vymezit tolik věcí, které jsou tak podstatné a a tak složité popsat. Líbí se mi, když hovoří o nervovém systému, který se odlišuje od mozku. Reprezentativní a nereprezentativní výraz a hlavně když hovoří o instinktu, přičemž nás ujišťuje, že není schopen zjistit, co to je, a přiznává—jako i samozřejmě ostatní— že je to jeho jediné vodítko.

V první řadě bych Ti chtěl poděkovat za Tvůj poslední mail. Bylo to fascinující, když jsem mohl porozumět tvému způsobu práce. Velmi dobře Ti rozumím, když říkáš, že si myslíš, že ty fotky obsahují ‘vše’ a ujišťuji Tě, že Tvá ruka jim poskytne zaslouženou perspektivu, kterou by jinak mohly jen stěží míti.

Jedna ze základních vlastností, která na druhé straně zároveň navazuje na můj způsob práce, je ta, která se týká ‘nalezených’ materiálů. Právě zde se instinkt setkává s dalším nevyhnutelným konceptem (a také společným): Osudem. Osud, který se neustále vyskytuje v dílech —a v myšlenkách— postav, o kterých jsme již hovořili u jiných příležitostí jako u Duchampa, Johna Cage nebo samotného Bacon. Osud, instinkt, čili neurčitost.

bajo. La verdad es que es un privilegio que hayas analizado mi obra de una manera tan certera. Me ha gustado mucho tu manera de describirla y no descarto ‘robarte’ alguna frase. Me fascina lo de las geometría llagadas y sobre todo aquello de las geografías del pensamiento. Gracias.

La verdad es que hace unos meses, hablando con alguien de forma íntima sobre lo que me impulsa a trabajar en mis piezas, llegué —sin querer y de repente— a la conclusión de que se trata del miedo. Del miedo como idea genérica, humana y siempre desde un punto de vista gene-roso. Tengo la sensación de que mi obra es una caminata a través de la cual me desprendo de cosas (hago un inciso para decirte que el texto que he enviado para el proyecto de Andreu trata exactamente de esto). Es como si generando redes y retículas4 pudiera romper con las es-tructuras que creía que sostenían mi estabilidad para convertirme en algo que puede moverse. Es una idea extraña de libertad —alimentada sólo por la intuición—. Son estructuras liberadoras. Contradictorio.

Por otro lado, la relación de los materiales entre sí a menudo me hace pensar en las relaciones entre las personas. Esas cosas que para bien o para mal no se comprenden. Las sintonías que desaparecen o que, simplemente, un día dejamos de querer ver.

Ha sido emocionante que hayas hablado de ‘geografías’. Siempre he visto mapas en mi obra, muchas veces me planteo las piezas como planos de una gran duda, señalética de la indetermina-ción: geografías del miedo.

PS: Gracias por los consejos sobre la angustia. Las cosas marchan mucho mejor. Tengo piezas que me hacen sentir cómodo respecto a nuestra aventura checa.

Un placer poder enviarte el libro de Duchamp.

¡Hasta pronto! Salud.

21/06/2012M.W. Ahora no recuerdo el pasaje sobre el sistema nervioso... ¡Pero sí el que habla sobre el instinto! algo que me marcó bastante de estas entrevistas. El instinto ligado al azar. Y cómo por ejemplo, el uso del gesto irreflexivo de un trapo seco sobre la pintura fresca, o en ocasiones una salpicadura de un pincel bien cargado de pintura, suponían vías de escape en el proceso creativo de Bacon. Evidentemente no exentas de riesgo y fracaso, pero muchas veces suficientes para avanzar hacia el ‘buen’ camino.

Yo mismo adopté esa estrategia del ‘accidente’ como una posible vía en mi trabajo...

El instrumento/medio que en primera instancia elegí fue un difusor de agua como el que se usa en jardinería. Su elección fue fruto del azar, ya que encontré el objeto abandonado en una taquilla abierta de la facultad de Bellas Artes, y decidí darle una segunda vida, siguiendo una simple lógica de reciclaje y economía de medios (en esos tiempos solía recuperar objetos y sopor-tes de todo tipo).

Rápidamente encontré una funcionalidad, ya que el uso del mismo me permitía desvanecer los trazos del carbón, dotándolos de un aspecto ligero y casi etéreo, y permitiendo asimismo que conservaran su naturalidad. En la sucesión de capas que empleo, la acción del agua rociada permite desenmarañar un ‘momento’ del cuadro que no avanza (ya sea por su rigidez o por su exceso de información), y libera los trazos per-mitiendo reencontrar el camino de lo esencial.

Es un instrumento que me ayuda en la lucha constante entre simplicidad y complejidad. La frontera es estrecha y es fácil caer en una fórmu-la o ‘zona de confort’. Asimismo, al humedecer la tela, me veo forzado a realizar una pausa, bá-sica para meditar acerca de los próximos pasos a tomar. Ya comentaba Balthus* la importancia de empezar su jornada sentado frente al cuadro casi en un estado de trance/religioso mientras el pri-mer sol de la mañana entraba por los ventanales de su chalet de Rossinière, Suiza.

Me alegra saber que aunque sea solo un poco, he logrado compartir/transmitir parte de mi proceso creativo. Está siendo un buen ejercicio.Aunque es difícil describir en palabras una propuesta plástica (más aún si no es propia) me alegra también saber que he podido discernir algunos rasgos de tu trabajo de manera certera, o como mínimo no del todo errónea. Eres libre de apropiarte de lo que creas. Acaso no somos simplemente ‘ladrones de guante blanco’, como dicta la ya tan manida frase atribuida a Picasso.

¡Claro!, recuerdo que me hablabas del miedo cuando empezamos este intercambio cruzado... Le veo mucha relación con el instinto, no deja de ser una cualidad ‘animal’ básica, que nos impulsa o nos bloquea a hacer cosas. El hecho de ser una cualidad animal también lo acerca a la pureza... así que es algo que siempre está en el horizonte y que ha motivado a muchos creadores.

Tu idea de redes y retículas, me ha hecho recordar el proyecto soñado y no realizado, del omnipresente F. Bacon.

Tenía la intención de hacer esculturas/insta-laciones móviles, a través de unas estructuras metálicas (también representadas en algunas de sus pinturas) que, si no recuerdo mal, le hubie-ran servido como carriles para que unas piezas abstractas pudieran moverse.

Sí que es un poco contradictorio el hecho de que crear sistemáticas de trabajo, retículas, guías, que en principio pueden remitirnos a algo estático y lejos del ‘factor sorpresa’ pueda a su vez liberarnos y embarcarnos en senderos por descubrir.

Quizás enfrentarnos al plano/soporte con cier-tas referencias/limitaciones propias nos puede servir de apoyo.

El aspecto literario de los mapas es enorme, qui-zás por todo lo que nos remiten sin necesidad de tener la aptitud para leerlos. Es algo intrínse-co al propio medio cartográfico (y totalmente coherente con tu trabajo).

Dále pak jsem Ti chtěl říct, že se cítím velmi polichocen Tvými komentáři ohledně mé práce. Pravdou je, že je to čest, že si mé dílo zanalyzoval s takovou přesností. Moc se mi líbilo, jak jsi ho popsal a nevylučuji, že Ti ‘neodcizím’ něikterou větu. Fascinuje mě ta poraněná geometrie a obzvlášť pak ta geografie myšlení. Děkuji.

Pravda je, že před několika měsíci, když jsem s někým důvěrně probíral to, co mě vede k tomu, abych vytvářel mé kousky, došel jsem najednou, aniž bych to tak chtěl, k závěru, že se jedná o strach. O strach jako všeobecnou a lidskou myšlenku, a to vždy z obecného hlediska. Mám pocit, že mé dílo je procházkou, během které se vzdávám věcí. (Odbočuji teď od tématu, protože Ti chci říct, že text, který jsem poslal pro Andreův projekt, pojednává přesně o tomto). Je to, jakoby vytvořením sítí bych mohl prolomit struktury, o kterých jsem si předtím myslel, že podpíraly mou stabilitu, abych se mohl stát něčím, co se může hýbat. Je to zvláštní myšlenka, napájená pouze intuicí — svobodou. Jedná se o osvobozující struktury. Rozporuplné. 

Na druhé straně vztah materiálů mezi sebou mě nutí myslet na vztahy mezi osobami. Ty věci, kterým ať už v dobrém nebo ve zlém nejde rozumět. Harmonie, která se vytratí, nebo které jednoduše jednoho dne přestaneme chtít vidět. 

Bylo to dojemné, když si se zmínil o ‘geografi’. Vždy jsem ve svém díle spatřoval mapy, mnohdy si své kousky navrhuji jako výkresy s velkými pochybnostmi, což poukazuje na neurčitelnost: geografii strachu.

PS: Děkuji za radu oholedně úzkosti. Už je to mnohem lepší. Mám díla, která ve mně budí pocit pohodlí, co se týče našeho českého dobrodružství. Pracuji na katalogu, brzy vám něco pošlu, abyste se na to mohli podívat. Těší mě, že jsem ti mohl zaslat knihu Duchampa. Na shledanou! Zdravím.

21/06/2012M.W. Teď si nevzpomínám na tu pasáž o nervovém systému, ale vzpomněl jsem si na tu část, kde se mluvilo o instinktu! Něco, co mě dosti poznamenalo z těchto rozhovorů. Instinkt spojený s náhodou. A jelikož například použití neuváženého gesta suchého hadříku na čerstvé malbě nebo v některých případech postříkání štětcem s notnou vrstvou barvy předpokládaly únikové cesty v kreativním procesu Bacona. Samozřejmě nebyly zbaveny rizika a neúspěchu, ale mnohdy byly dostačující pro postoupení směrem k ‘dobré’ cestě.

Já sám jsem přijal tuto strategii “nehody” jako možnou cestu v mé práci...

Nástroj/prostředek, který jsem poprvé zvolil, byl rozstřikovač vody (takový jaký se používá v zahradnictví). Jeho výběr byl náhodný, jelikož jsem našel tento předmět opuštěný na otevřené přepážce na fakultě výtvarných umění a rozhodl jsem se dát mu druhý život, a to dle jednoduché logiky recyklace a úspory prostředků (v těch dobách jsem recykloval jakékoliv předměty a podklady).

Rychle jsem našel jejich účelnost vzhledem k tomu, že jejich používání mi umožnilo rozptýlit stopy uhlí, čímž se jim dostalo lehkého vzhledu, téměř éterického, a zároveň jim bylo umožněno zachovat svou přirozenost. Sled vrstev, které používám, umožňuje působení pokrope-né vody a objasnit „okamžik“ snímku, který se neposouvá (ať už kvůli své pevnosti nebo kvůli svému přebytku informací), uvolňuje stopy a tím umožňuje znovunalezení cesty toho, co je podstatné.

Je to nástroj, který mi pomáhá v neutuchajícím boji mezi jednodu-chostí a složitostí. Hranice je tenká a je snadné uchýlit se ke vzorci nebo do “pohodlné zóny”. Rovněž tak při navlhčení plátna se cítím být nucen dát si pauzu, která je nezbytné pro meditování ohledně dalších kroků, které učiním. Již Balthus* se zmiňoval o tom, jak je důležité zahájit svou pracovní dobu vsedě naproti obrazu, a to téměř ve stavu vytržení/stavu náboženského, zatímco první ranní paprsky slunce svítili do oken jeho chaty v Rossinière ve Švýcarsku.

Jsem rád, když vím, že (i když je to jen trochu) se mi podařilo podělit ser/předat část mého kreativního postupu. Je to dobré cvičení.I když není jednoduché popsat slovy výtvarný návrh (o to víc pokud není vlastní), těší mě také, když vím, že jsem mohl přesně rozpoznat některé rysy tvé práce (nebo alespoň ne zcela chybně). Můžeš si přisvojit to, co si myslíš. Nejsme snad pouhými “zloději v bílých rukavičkách”, jak říká již tak otřepaná fráze připisovaná Picassovi.

Jasně! Vzpomínám si, že si mi mluvil o strachu, když jsme začali s touto vzájemnou výměnou... Vidím v tom velkou souvislost s instinktem,

El placer de perderse por toda esa serie de líneas, paralelos, inscripciones, acotaciones, también se asemeja bastante al placer de recrearse frente una imagen fotográfica ‘encontrada’ (al menos para mí, como ya pudiste comprobar). Creo que la fascinación hacia ese medio se ve reflejada en tu obra, ya que sin necesidad de código alguno, las ‘alteraciones texturales’ que presentas, enta-blan un diálogo con el espectador curioso. Hay una lectura lúdica, en busca de resolver esa gran ‘duda’ que esconden tus piezas.

Me quedo con tu idea de ‘emprender el camino para desprenderse de cosas...’, creo que es un muy buen leitmotiv. Leeré con mucho interés tu participación en el proyecto de Andreu.

Un abrazo.

PS: ¡El catálogo tiene muy buena pinta! La fecha se acerca...

*No puedo dejar de recomendarte sus Memorias.

26/06/2012A.R. Me sorprende esa idea suya del sistema ner-vioso. La diferenciación entre lo que nos llega por los ojos, y en consecuencia a través del cerebro, y lo que nos impresiona desde el instinto. Supongo que lo del sistema nervioso no es más que una manera de diferenciar todo aquello que no podemos (¡y mira que nos esforzamos!) hacer pasar por el filtro de la razón. El instinto, claro, y —vuelvo a pensar en Duchamp— el azar.

Debería abordar la importancia del miedo al fracaso y el papel de las jaulas en todo ese proceso de huida inconsciente. Me gusta el azar porque es un lenguaje no aprendido. Me gusta porque sig-nifica soltar. Dejar ir el volante y, en gran medida, confiar. Donde hay azar debe de haber fe.

Me interesa mucho cuando explicas que utilizas materiales ‘encontrados’. Es curioso cómo, aun cuando al principio lo dudáramos, van apareciendo características comunes en nuestro proceso de trabajo. Para mí resulta fundamental eliminar todo intento de búsqueda. A menudo temo que buscar algo pueda, precisamente, interferir en el ‘azar’ de encontrarlo. Por eso me lo tengo terminantemente prohibido.

Tuve la suerte de cruzarme con el Conde de Rola, por casualidad, en un libro de James LordF —que sin duda también te recomien-do— en uno de mis últimos viajes a Madrid. Fue fascinante acercarse a la vida y al carácter de un personaje tan extrañamente caprichoso y tan genial. Me divirtió mucho su obsesión por hacerse pasar por noble, que dirigiera la Escuela de Francia en Roma de manera tan ‘peculiar’, su teatralidad desmedida. Pienso en el aspecto de Balthus y recuerdo aquello que decía F. Bacon

de que encontraba una clara relación entre el aspecto de las personas y su comportamiento, su forma de vida.

Aprecio tus comentarios acerca del miedo y como lo defines como algo natural y por tanto: puro. Muchas veces pienso en la idea del miedo como una fantástica herramienta que sin embargo se utiliza de forma funesta. Sin duda la construcción de la retícula es una manera de hacer mínimamente inteligible el espacio que representa el soporte (a veces ese espacio me parece algo tan absurdo...) y la intención de co-menzar a hablar allí dentro. Como bien decías de plasmar la duda.

De la retícula y del deterioro de las jaulas nacen los mapas. El mapa del miedo y lo ‘esencial’. Se podría organizar un diccionario del lenguaje básico: sería una serie de conceptos transver-sales, aparentemente descontextualizados pero comunes a todas las cosas. Propongo que los dos primeros sean el ‘Miedo’ y el ‘Amor’. Salud.

30/06/2012 M.W. No he leído el libro de Lord sobre Balthus, pero si tiene la misma calidad que ‘Retrato de GiacomettiG’ del mismo autor, no dudes que me haré rápidamente con un ejemplar. Celebro que las referencias, personajes y momentos se entrecrucen sin cesar. ¡Antes de que me olvide!, ayer noche ‘capturé una jaula’: Cuando ya se me cerraban los ojos, empezaba en TV la película de Dreyer ‘Vampyr’. Puesto que es un director al que admiro, intenté hacer el esfuerzo de verla, a pesar de la gran fatiga que acumulaba tras la larga jornada pa-sada en el taller. Finalmente el cansancio pudo conmigo y abandoné en los primeros compases de la película, pero antes retuve un encuadre de la misma (que he localizado a posteriori, y aquí adjunto).

En estado de vigilia —ya cediendo al sueño— lo vi claro. Imagino que son esos flashes que llegan directamente a lo más profundo del cerebro. Algo que impresiona al instinto —apropián-dome y repescando la idea sobre el sistema nervioso de la que hablabas— Me dije: ‘Mira... allí hay una jaula...’ Visto ahora, ‘con ojos despiertos’, las cosas no son tan explícitas. Pero hay algo en la retícula que me seduce y —sobre todo— la manera como el personaje traspasa esa jaula. Puede que allí se solapen nuestros universos. Cuando hablas acerca de ‘buscar’ o ‘encon-trar’ —en este caso materiales o fuentes— me ha venido a la cabeza una escena acaecida esta misma semana en la Place Saint-Sulpice: Paseando con mi pareja por una feria de

5. ‘Vampyr’. Carl Theodor Dreyer, 1932

který nepřástává být základní “zvířecí” vlastností, jež nás podněcuje nebo nám brání v tom, abychom dělali určité věci. Fakt, že se jedná o zvířecí vlastnost, jej přibližuje také k dokonalosti, takže se jedná o něco, co je vždy na obzoru a co motivovalo tolik tvůrců.Tvoje myšlenka o sítích mi připomněla vysněný (a nerealizovaný) projekt všudypřítomného F.Bacona. Jeho záměr vytvořit pohyblivé sochy/objekty prostřednictvím kovo-vých struktur (znázorněných také na některých z jeho snímků), které – pokud si dobře vzpomínám – by mu posloužily jako dráhy, aby bylo možné uvést do pohybu určité abstrktní části.

Je pravda, že je mírně rozporuplné vytvářet systematiku práce: síťky a průvodce (které nás mohou odkázat na něco statického a vzdáleného od “faktoru překvapení”) nás mohou zároveň osvobodit a zavést na neodhalené stezky.

Možná že se jedná o podporu nebo pomoc, když čelíme výkresu/podpěře s určitými vlastními odkazy/omezeními.

Literární hledisko map ja obrovské, možná kvůli tomu všemu, co nám odkazují, aniž by bylo nutné je číst, je to něco podstatného v kartogra-fickém prostředí (a zcela koherentní s tvou prací).

Potěšení z toho, jak se ztrácíme v celé řadě linií, rovnoběžek, nápisů, kót se také dosti podobá potěšení z odpočinku oproti “nalezené” fo-tografii (alespoň pro mě, jak sis už mohl ověřit). Myslím, že okouzlení z tohoto prostředku se odráží ve tvé tvorbě, jelikož “strukturální změny”, které představuješ, zahajují bez potřeby jakéhokoliv kódu dialog se zvídavým pozorovatelem. Exisuje čtení jako hra, kterou se hledá ta obravská ‘nejasnost’, jež skrývají tvé díly.

Ponechám si Tvou myšlenku o “zahájení cesty pro vzdání se věcí...” myslím, že je to dobrý příznačný motiv. Přečtu si s velkým zájmem Tvou účast na Andreova projektu. S pozdravem.

P.S. Katalog vypadá velmi dobře! Termín se blíží...

*Musím Ti doporučit jeho Vzpomínky.

26/06/2012 A.R.Překvapujeme mě Tvá myšlenka o nervovém systému. Rozlišení mezi tím, co přijímáme očima a v důsledku i prostřednictvím mozku, a tím, co na nás působí z instinktu. Předpokládám, že co se týče nervového systému, je pouhým způsobem rozlišování toho všeho, co nemůžeme (a to se tedy snažíme) nechat projít sítí rozumu. Jasný instinkt a —znovu myslím na Duchampa— náhoda. 

Měl bych přikročit k významu strachu z neúspěchu a roli klecí v celém tomto procesu nevědomého útěku. Mám rád osud, protože se jedná o nenaučený jazyk. Mám jej rád, protože znamená upuštění. Nechat volant jet a hlavně důvěřovat. Tam, kde existuje osud, existuje i víra.Zaujalo mě, když hovoříš o tom, že používáš ‘nalezené’ materiály. Je zvláštní, jak i přesto, že jsme o tom na začátku pochybovali, se postupně objevují společné charakteristiky v našem pracovním postupu. Pro mě je nejdůležitější vyloučit jakýkoliv pokus hledání. Někdy mám obavy z toho, že hledat něco by právě mohlo zasáhnout do ‘osudu’ najít to, a právě proto jsem si to zcela zakázal.

Měl jsem štěstí, že jsem náhodou narazil na hraběte Rolu v jedné z knih Jamese Lorda (a kterou ti také bez pochyby doporučuji) na jedné z mých posledních cest do Madridu. Bylo fascinující přiblížit se k životu a charakteru postavy, která je tak rozmarná a tak geniální. Hodně mě pobavila jeho posedlost předstírat, že je šlechticem, který by vedl francouzskou školu v Římě tak ‘zvláštním’ způsobem a jeho neúměrná dramatičnost. Myslím na vzhled Balthuse a připomínám si to, co řekl FB o tom, že vidí jasný vztah mezi vzhledem osob a jejich chováním a životním stylem.

Cením si tvých komentářů ohledně strachu a že to definuješ jako něco přirozeného a tedy i jasného. Mnohdy myslím na myšlenku strachu jako na úžasný nástroj, který se však používá neblahým způsobem.

fotografía al aire libre, topamos con unas cajas repletas de fotos de familias anónimas. Centenares de copias en papel esperando a ser inspeccionadas... ‘El paraíso’... pensé con una sonrisa en los labios. Manoseé y escarbé en la montaña de fotografías, quizás esperando la llegada de esa pequeña revelación de la que te hablaba.

Pero tras unos minutos desistí y perdí la atención.

Fue entonces cuando ella me preguntó inquieta si ya no buscaba imágenes que pudieran ser-virme como apoyo visual al imaginario de mis cuadros... En definitiva, si había perdido interés en ese método de trabajo, en esa búsqueda de actores.

La verdad es que la respuesta no era sencilla. Evidentemente no se trataba de una falta de interés o de motivación por mi parte, sino más bien de una falta de receptividad...

Es complicado de explicar: hay una búsqueda consciente, y otra mucho más profunda (que está más relacionada con la pesca o el tiro al arcoH) donde el fin máximo es armonizar cons-ciencia e inconsciencia. No se puede forzar la llegada de algo. En eso coincidimos. Buscando un elemento concreto puedes fácilmente darte de bruces con la frustración o la decepción... y todo se impregna de rigidez y artificialidad. Puedo confesarte que yo también tengo miedo a convertir la mecánica del juego en algo previ-sible... Hay que aceptar que existe una parte de mecánica, pero lo importante es intentar que la misma fluya como una locomotora que nos arrastre hacia parajes exóticos o desconocidos. Es un viaje lento, abstracto e intuyo que eterno. Hablábamos del miedo como impulsor de ideas... Y nada mejor que tus jaulas para canali-zar esa cualidad animal, encerrándola y dotán-dola de estructura. Quizás por eso me gustó la imagen de una ‘jaula enjaulada’ (o capturada) como un juego de cajas chinas, o de espejos enfrentados.

Y pienso en lo que comentaste sobre mi trabajo al principio de este diálogo que sigue el mismo patrón: ‘Dos instantes idénticos que se detienen de forma superpuesta en dos espacios de tiempo distantes. Dos momentos intertextuales. El mismo momento.’ Todo es cuestión de tiempo.

Vytvoření síťky je bez pochyby jedním z možných způsobů, jak udělat přinejmenším pochopitelný prostor (někdy mi tento prostor připadá trochu absurdní), který představuje podporu a záměr začít mluvit tam uvnitř o vyjádření pochybností, jak jsi se správně zmínil.

Ze síťky a poničených klecí se rodí mapy. Mapa strachu a to ‘podstat-né’. Bylo by možné zpracovat slovník základního jazyka, jednalo by se o řadu příčných konceptů, které jsou zdánlivě vytržené z kontextu, avšak společné pro všechny věci. Navrhuji, aby těmi prvními byly ‘Strach’ a ‘Láska’. S pozdravem.

30/06/2012M.W. Nečetl jsem knihu od Lorda o Balthusovi, pokud je však stejné kvality jako ‘Giacomettiho portrét’ (od téhož autora), počítej s tím, že si okamžitě opatřím jeden výtisk. Mám rád, když se vztahy, postavy a okamžiky neustále prolínají.

A než zapomenu! Včera večer ‘jsem chytil klec’ : když už se mi klížily oči, začal v televizi film od Dreyera ‘Upír aneb Podivné dobrodružství Davida Graye’. Vzhledem k tomu, že tohoto režiséra obdivuji, pokusil jsem se vydržet dívat se na ten film i přes obrovskou únavu, kterou jsem cítil po dlouhé pracovní směně v dílně. Nakonec mě však únava přemohla a vzdal jsem to v první části filmu, ale ještě před tím jsem za-chytil jeden z jeho záběrů (který jsem pak lokalizoval a zde přikládám).

Ve stavu bdění —kdy jsem už podléhal spánku— jsem to viděl jasně. Předpokládám, že se jedná právě o ty záblesky, které se dostávají rovnou do mozku. Něco, co působí na instinkt —kdy jsem si přisvojil a připustil myšlenku o nervovém systému, o kterém jsi mluvil— Řekl jsem si: ‘Podívej... tam je klec...’

Když se na to dívám teď ‘s otevřenýma očima’, věci už nejsou tak jasné. Ale je něco v té síťce, co mně svádí, a to, jak ten člověk projde tou klecí. Je možné, že tam se setkávají naše světy.

Když mluvíš o ‘hledání’ či ‘nacházení’ —v tomto případě materiály nebo zdroje— napadla mě scéna, která se přihodila tento týden na Place Saint-Sulpice: Když jsem se procházel se svou partnerkou na trhu s fotografiemi exteriérů, narazili jsme na krabice plné anonym-ních rodinných fotek. Stovky kopií na papíře, které čekaly na jejich prohlédnutí... ‘To je ráj’... pomyslel jsem si s úsměvem na tváři.Prohmatal jsem a prohrábl jsem horu fotek a možná čekal na to, že se dostaví to malé zjevení, o kterém jsem Ti mluvil. Ale po několika minutách jsem od toho upustil a přestal jsem se soustředit.

A právě v té chvíli se mě ona neklidně zeptala, jestli už nehledám obrá-zky, které by mi mohly posloužit jako vizuální podpora pro představu mých obrazů... Čili jestli jsem ztratil zájem o tuto metodu práce (v tom hledání hercůH). Pravdou je, že odpověď nebyla jednoduchá. Očividně se nejednalo o nezájem nebo scházející motivaci z mé strany, ale spíše o scházející vnímavost... Není to jednoduché vysvětlit: existuje záměrné vyhledávání a pak mnohem hloubější hledání (které se vztahuje více k rybaření nebo lukostřelbě), kde je hlavním cílem uvést v soulad vědomí a nevědomí. Není možné domáhat se příchodu něčeho. V tom se shodujeme. Při hledání konkrétního prvku můžeš snadno narazit na neúspěch nebo zklamání... a vše je pak nasáté tvrdostí a umělostí.

Můžu Ti říct, že i já mám strach změnit mechanismus hry na něco předvídatelného... Je třeba si připustit, že existuje určitá mechanická část, ale důležité je pokusit se, aby jela jako lokomotiva, která nás táhne do exotických nebo neznámých krajů. Je to pomalá, abstraktní jízda a tuším, že i věčná.

Hovořili jsme o strachu jako o hnacím mechanismu myšlenek... A není nic lepšího než Tvé klece pro zaměření této zvířecí vlastnosti (s tím, že se zde uzavře a poskytne se ji určitá forma). Možná proto se mi zalíbil obraz ‘klece zavřené do klece’ (nebo chycené) jako bábušky nebo naproti sobě stojící zrcadla.

A myslím na to, co jsi mi řekl o mé práci (na začátku tohoto dialogu), která postupuje podle stejné předlohy: ‘Dva naprosto stejné okamžiky se zastaví a navzájem překrývají ve dvou vzdálených časových obdo-bích. Dva intertextuální okamžiky. Stejný okamžik.’

Vše je otázkou času.

Miquel Wert/Albert Ruiz Villar‘MOŽNOSTI DIALOGU’

Vydáno k výstavě konané ve dnech 2. 8 – 14. 9 2012 v Galerii Beseda v Ostravě.

Text: Miquel Wert/Albert Ruiz Villar. Překlad a úprava: Petra Šmírová. Korektury španělských textů: Adrián Crespo Ortiz. Foto: Siwar Muller, Daniela Luzzatto. Graficka úprava: Albert Ruiz Villar.

Vydavatel: Šmíra –Print, Rudná 98, Ostrava Tisk: Grafico Opava. Náklad: 400 ks

ISBN: 978-80-87427-34-7

Vydáno s finanční podporou Statutárního města Ostrava

Miquel Wert/Albert Ruiz Villar‘DIMENSIONES DEL DIÁLOGO’

Publicado para la exposición celebrada del 2-8 al 14-9-2012 en la Galerie Beseda de Ostrava

Texto: Miquel Wert/Albert Ruiz Villar. Traducción: Petra Šmirová. Edición texto español: Adrián Crespo Ortiz. Foto: Siwar Muller, Daniela Luzzatto. Diseño gráfico: Albert Ruiz Villar.

Editor: Šmíra - Print, Rudná 98, Ostrava. Imprenta: Grafico Opava Impresión: 400 piezas

ISBN: 978-80-87427-34-7

Publicado con el apoyo financiero Ayutamiento de Ostrava.

Agradecimientos:

Miquel Wert: Petra Šmirová, Albert Ruiz Villar, Galerie Beseda, Inge Jirheden, Cristina Wert, Siwar Muller, Jordi Armora, Marc Campà, Andreu Gabriel, David Bombai, Pierre Ponette, Véronique Ponette, Valérie Hasson-Benillouche, Jan Spivey, Xavier de Luca, Adrián Crespo, al pequeño Èric y a mi padre.

A. Ruiz Villar: Petra Šmirová, Miquel Wert, Galerie Beseda, Adrián Crespo, Torcuato Ruiz, Montserrat Villar, David Ruiz, Xavier Rodés, Francisco García, Daniela Luzzatto, Isaac Sánchez, David Rivera, Marián Pérez, Andrew Staffel, Eva Faustino, Gemma Soldevila, David Bombai, Jaume A, David Mut, Ipanema Comunicación, Rebecca Salama, Tatiana Calvo, a Esther. A Elsa.

Referencias bibliográficas:

A: Conversaciones con Marcel Duchamp. Pierre Cabanne. Ed. Anagrama.

B: A Moveable Feast. Ernest Hemingway. Scribner.

C: París no se acaba nunca. Enrique Vila-Matas. Ed. Anagrama.

D: La brutalidad de los hechos. entrevistas con Francis Bacon. David Sylvester. Ediciones Polígrafa.

E: Para los pájaros. Conversaciones con Daniel Charles. John Cage. Monte Ávila Editores.

F: Balthus. James Lord. Elba.

G: Retrato de Giacometti. James Lord. Ed. Antonio Machado.

H: Le zen dans l’art chevaleresque du tir à l’arc E. Herrigel. Editions Dervy.

A. RUIZ VILLAR

Albert Ruiz Villar vive y trabaja en Barcelona. Se graduó en diseño gráfico en la Escola Massana en 1996. Ha trabajado como director de arte y fotógrafo. Ha sido profesor de diseño gráfico en el IED y ha impartido talleres de dirección de arte en la Escola Massana.

En su obra se encuentran las señales del cruce entre mapas, estratos y cicatrices; tres estados que se reconocen en una trayectoria plástica que tiene su origen en la jaula y pretende establecerse bajo el umbral (frontera), representando la cartografía del pensamiento en un lenguaje provisional para siempre.

Ha expuesto en Vic, Barcelona y Ostrava (Rep. Checa).

Puede consultar el CV completo y ampliar otras informaciones en: www.ruizvillar.net

Albert Ruiz. Foto: Daniela Luzzatto

Albert Ruiz Villar žije a pracuje v Barceloně. Je absolventem grafického designu na Escola Massana (Barcelona) v roce 1996. Albert působil jako umělecký ředite a fotograf a také vyučoval grafiku na IED Barcelona a na Escola Massana (Barcelona).

Hlavní znaky jeho děl jsou vrstvení, plastičnost a prolínání se. Albert vytváří koláže, které chápe jako provizorní jazyk a které jsou zrcadlem jeho myšlenek.

Albert yystavoval ve Vic, Barceloně a Ostravě (Česká republika).

Jeho úplný životopis si můžete prohláédnout na:www.ruizvillar.net

‘La posibilidad’ ‘Možnost’80x60cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2012

A. RUIZ VILLAR

‘Tratando de explicarlo’ ‘Pokus o vysvětlení’50x40cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2011

‘La jaula de Jacob’ ‘Jakobova klec’60x60cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2011Colección privada. Galerie Beseda. República Checa.

A. RUIZ VILLAR

‘La jaula de los leones’ ‘Lví klec’80x60cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2011

‘La jaula pequeña’ ‘Malá klícka’30x20cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2010Colección privada. República Checa.

A. RUIZ VILLAR

‘Las plataformas’ ‘Platformy’34x20cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2011Colección privada. República Checa.

‘El corazón doble’ ‘Dvojité srdce’ 80x60cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2012Colección privada. República Checa.

A. RUIZ VILLAR

‘Los restos del animal’ ‘Zbytky zvířete’55x34cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2012

‘La máquina oculta’ ‘Skrytý stroj’ 34x34cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2012

A. RUIZ VILLAR

‘El corazón congelado’ ‘Zmrazené srdce’34x34cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2012

‘Las tres devotas’ ‘Tři oddaní’34x34cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2012

I II

A. RUIZ VILLAR

III

‘La primera corbata’ ‘První vázanka’40x30cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2011

A. RUIZ VILLAR

‘La jaula de los elefantes’ ‘Slonní klec’80x60cmTécnica mixta sobre madera (Kombinovaná technika na dřevě)2012


Recommended